…Όπως και να το κάνουμε, το σωστό αξεσουάρ φτιάχνει ατμόσφαιρα. Δίνει ένα κύρος σ’ αυτόν που το χρησιμοποιεί, και φυσικά η σημασία στη λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά…
  Για παράδειγμα, στην φωτογραφία βλέπουμε ένα μύστη της εκλεπτυσμένης μαγειρικής, που μόλις έχει φτιάξει oeufs brouillis . Για λόγους προστασίας των προσωπικών δεδομένων, έχουμε καλύψει μέρος του προσώπου του, οπότε είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταλάβουμε ποιος είναι.
  Την διαφορά όμως την κάνει η ποδιά. Είναι ολοφάνερο. Παρατηρήστε την γραμμή. Το στυλ. Την αίσθηση. Το μέτρο. Την αρμονία που προσδίδει στο όλο σκηνικό… 
  
  Και επειδή μου φαίνεται μικρό το post, τελείως στο άσχετο και στο ξεκούδουνο, πάμε πάλι μερικά αποσπάσματα από εκείνο το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Μαρκόπουλου που δυστυχώς δεν πρόκειται να ξαναεκδοθεί…  (ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΒΑΡΒΑΡΩΝ… ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…):

  -Στο πανηγύρι της Κακαργιάς θα δώσει παράστασιν και ο συντοπίτης μας ακροβάτης, τραγουδιστής, ηθοποιός, μίμος, κοφερασιές και εγγαστρίμυθος Χριστόφορος Τακητσάτζουρας , γνωστός σε Αθηναϊκά Κέντρα ως Κρις Ρόμπερτς, δημοφιλέστατος.    (Επιγραφή, Πελοπόννησος, 1970) 

  -«Ένα κοριτσάκι 7 χρονών διάλεξε ένα λαχείο και το αγόρασε με λεφτά του κουμπαρά της και το χάρισε στον παππού της 83 ετών  και το λαχείο του παππού κέρδισε 500 εκατομμύρια και οι γονείς του κοριτσιού κοντέψανε να τρελαθούνε που ο παππούς δεν τους έδωσε δεκάρα και το τρελάνανε στη σφαλιάρα το κοριτσάκι και όταν το δείξανε στην τηλεόραση τάχε χαμένα και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει το κοριτσάκι. Δείξανε και τον εκατομμυριούχο παππού , αλλά αυτός δεν μίλαγε καθόλου  κι έσκαβε τη μύτη του.»     (Συνέντευξη με 12χρονο, MEGA, 1993)
 
 -Ενοικιάζεται φωτεινότατο δωμάτιο, για εργένη διαστάσεων 3 επι πέντε μέτρα.

  -Για πονεμένο δόντι, παίρνετε μια πρόκα μισοσκουριασμένη και μια πέτρα μαύρη του Λαυρίου και φοβερίστε θαρραλέα το πονεμένο δόντι, λέγοντας τρείς φορές Αμπάρ Καντάρ Ταμπάρ. Μετά μεταβαίνετε πλησίον δέντρου και χαράζετε στον φλοιό του έναν σταυρό. Ύστερα, κόφτε τον φλοιό, βράστε τον, ξεπλύντε το δόντι, φτύστε δυνατά, κάντε μια καλή βρισιά εναντίον του γρεγολεβάντη ανέμου κι ο πόνος έφυγε.    (Από το βιβλίο «Μεταφυσική Ιατρική» του  Βαρλαάμ Αναστασιάδη, 1952) 
 
  -Αν θέλετε να πετύχει ο γιός σας στη σχολή των Ευελπίδων, μπάτε σε μιά εκλησιά Αη-Γιώργη προστάτη στρατού και του το λέτε εμπιστευτικά. Κοιτάτε νάναι νύχτα και να μην είναι παρών καντηλανάφτισσα Πόντια.   (Περιοδικό «Συνταγές ζωής», Πάτρα 1962)

  -Αν θέλετε να αδυνατίσετε δέκα κιλά, τα αδυνατίζετε δύο-δύο, δηλαδή 2 οι 5= 10 , ή 10:5 = 2. Είναι απλούστατο και φέρνει γρήγορα αποτελέσματα. Μαθηματικώτατα.    (Διαφημιστικό κρέμας αδυνατίσματος, Αθήνα 1993).

  -Η άρπα παιζόταν από γυναίκες που ήταν παρθένες από τη μέση και κάτω.
 
  -Ο ιβίσκος, ήταν η αρχαία λέξη για τον δίσκο. Οι αθλητές λεγόντουσαν ιβισκοβόλοι, με πρωταθλητή τον Βύρωνα από το Μεσολόγγι.

  -Η μάχη του Αλέξανδρου στα βακτήρια, έκανε τον Αλέξανδρο διάσημο. 

  -Για να περάσει τη διώρυγα ο Καίσαρ εναυπήγησε σκάφη, αλλά τελικώς πέρασε με καράβια. 

  -Και τότε έδεσαν τον Οδυσσέα στο καβάρτι του καρατιού. 

  -Οι Γότθοι ανήρπασαν τας Σαββίνας και τας εσαββάνωσαν  όλας.      (Γυμνάσιο Σπάρτης, 1961)  

  -Ο Χρησμός ήτανε ένας βοηθός της Πυθίας που την αντικαθιστούσε όταν αυτή κουραζότανε κι έδινε αμφίβιες απαντήσεις.  

  -Παρ’ όλο που ο γέρος ήταν τυφλός, άκουσε τα πάντα! 

  -Α, να χαθείς, που θα με πεις εμένα ιδιοχείρως. Ιδιόχειρος είσαι και φαίνεσαι, ζώον!    (Γυναίκα μάρτυρας στο πταισματοδικείο, Αθήνα 1990) 

  -Μόλις το σφάξετε το αρνάκι, καθαρίζουμε, πλένουμε, περνάμε ρήγανες, παχάρια, λάδι, κάρια, αλάτι, και κρεμνάμε. Δέκα λεπτά κρέμασμα, καλό. Και η φωτιά να καίει, από πριν που σφάξαμε. Αν είναι για κότα, σφάζουμε κότα.     (Από οδηγό μαγειρικής) 

  -Το ακονίζειν εστί φύλων σαφήν 

  -Η σφονδυλική στήλη λέγεται και ραχοκολιά. Τα σφονδύλια είναι η βάσις της. 

  -Ένας από τους επτά σοφούς της Ελλάδας, ο Φαλής νομίζω, στην απελπισία του κρεμάστηκε από έναν καλλωπιστικό θάμνοστους κρεμαστούς κήπους της Παμβυλώνας που ήταν και αυτό ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, πολύ πριν ο Νώε υπακούσει στη μεγάλη εντολή του Θεού κι αποφύγει το πνίξιμο.  (Διαγώνισμα ιστορίας, Γυμνάσιο Ζωγράφου 1988)

  -Μίμου άπτου σημαίνει άστον μίμο ήσυχο, μην τον αγγίζεις. (Διαγωνισμα Θρησκευτικών, γυμνάσιο Καρδίτσας 1986) 

  -Το παράκτιον είναι το τμήμα που υπάρχει εκατέρωθεν της ακτίνας ώστε να τηην χωρίζει σε 365 μοίρες ακριβώς. Τα ναυπάκτιον έχει 0 μοίρες. (Διαγ. Γεωμετρίας, Καλαμάτα 1971)

  -Ο Ηρακλής τάκοβε τα κεφάλια της Λημναίας Ύδρας 1-1 και του βγαίνανε 2-2. Έκοβε 2-2 και ξεφύτρωνε 3-3. Έκοβε 3-3 και τούβγαιναν 4-4. Τότε θύμωσε και τα θέρισε όλα μαζί γιατί μετά από το 8*8 =64  κινδύνευε να την πάθει άσχημα και να του βγούνε 9*9=81 και να γίνει ρεζίλι…(Διαγ. Ιστορίας, Βασιλικό Εύβοιας  1971) 

  -Η Οβίδα ήταν επίσης διάσημη Λατίνα ποιήτρια.

  -Αρχικώς η βαρύτητα ανακαλύφθηκε από το μήλο που έδωσε η Εύα στον Αδάμ. Εξ αυτού ονομάστηκε βαρύ σφάλμα ή σφάλμα προ πάτων ρυκών.(Διαγ. φυσικής  γυμν. Καλλιθέας 1981)

  -Οι βηταμίνες βρίσκονται ακριβώς ανάμεσα από τις αλφαμίνες και τις γαμαμίνες.  (Γυμν. Χαλκιδικής, 1986)
 
  -Το αγριογούρουνο της Αφρικής λέγεται ρινόχοιρος.

  Άντε, καλό ξημέρωμα, και προκαταβολικές καλημέρες σε όλους…  

  Ώσπου μια νύχτα γλιστρώντας μέσα από το πουθενά, φάνηκε το καράβι. Ήταν φτιαγμένο από φεγγάρι. Ένα μικρό πλωτό φεγγάρι που αρμένιζε και πλησίαζε ολοένα. Έφτασε στην έρημη προβλήτα. Μια σκάλα κατέβηκε.
   Σιωπή. Τίποτα. Κανείς. Πέρασε ώρα. Πολύ ώρα. Η σκάλα άρχισε να τραβιέται πάλι πάνω.
   Την τελευταία στιγμή, δυο ίσκιοι ξεπρόβαλαν από ένα δρομάκι και κατάφεραν να προλάβουν να ανέβουν.

   Απαλά και αθόρυβα το καράβι άρχισε να κερδίζει τα μέτρα της ελευθερίας του από την έρημη  ακτή.  
   Όσο πιο πολύ το καράβι απομακρυνόταν από το νησί της πραγματικότητας, το νησί έμοιαζε να γίνεται σκιά, και οι δυο ίσκιοι όλο και πιο αληθινές μορφές.

   Γύρισαν κοιτάχτηκαν και χαμογέλασαν:
 -Και τώρα;
 -Τώρα γυρίζουμε σπίτι. 
 -Κουράστηκες; 
 -Πολύ… αλλά δεν πειράζει… Φτάνει που προλάβαμε να φύγουμε… 

  Αγκαλιάστηκαν και προχώρησαν προς την πλώρη. Γύρω τους τα νερά φεγγοβολούσαν και ο άνεμος  άρχισε να διηγείται τα μικρά του παραμύθια. Η νύχτα έγινε  αγκαλιά, και τους έκλεισε μέσα της τρυφερά σαν να ήταν δυο παιδιά  τόσο μα τόσο αποκαμωμένα. Το καράβι που ήταν φτιαγμένο από φεγγάρι, ξεμάκραινε ολοένα, μέχρι που έγινε μια φωτεινή κουκίδα, και χάθηκε στο βάθος. Στον δρόμο για την πατρίδα όλων εκείνων των χαμόγελων που ποτέ δεν δόθηκαν ψεύτικα.        

Τρεις ακόμη χτυπητές περιπτώσεις, από εκείνες που το αυτί του ακροατή έχει πιάσει τραγικά λάθος φράση από τραγούδι, και του έχει αλλάξει τα φώτα… Συνήθως την καταβρίσκω με κάτι τέτοια, εκτός φυσικά όταν μου ζητούν να τα τραγουδήσω  και δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι εννοούν…

1)    –Ωραίο τραγούδι αυτό, αγάπη μου. Και μιλάει και για την κατοχή…
       - Συγνώμη αγάπη μου, αλλά δεν μιλάει για την κατοχή . Που το είδες ότι  μιλάει  για την κατοχή;
       -  Μα αφού λέει «Με τα φώτα νυσταγμένα και βαρειά, τριγυρνάνε οι Ιταλοί μες΄την Αθήνα»…
2)      (Άλλο ζευγάρι αυτό. Η Μαρία κάνει κάτι δουλειές  του σπιτιού,   και σιγοτραγουδάει ένα παλιό άσμα, νομίζω του Κουγιουμτζή, το « Σύννεφο και συννεφάκι , κλαίει ο ουρανός…)  Ο άντρας της πλησιάζει έκθαμβος:
       - Συγνώμη, πώς το’πες αυτό;    
       -Τι είπα; Σύννεφο και συννεφάκι κλαίει ο ουρανός είπα.       
       -Έτσι λέει; Εγώ όλα τα χρόνια άλλο νόμιζα ότι λέει.    
       -Δηλαδή τι νόμιζες ότι λέει Μάκη μου;    
       -«Είναι φώκιες, είναι πάγοι, κλαίει ο ουρανός»!!!!!!!!!!!       ΜΑΡΙΑ; ΜΑΡΙΑ  ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ;;;;
        Και
 3)    Είναι μέλος του ΜΗ.
        Γνωστό μέλος του ΜΗ.
        Με blog από τα προσεγμένα.
        Τον έδωσε η αδελφή του, σε σχετική συζήτηση και τρώγοντας την έκτη σαλάτα με ρόκα … Προσέξτε  κατάληξη στίχου, που ο εν λόγω φίλος νόμιζε οτι ίσχυε, εδώ και 15- 20 χρόνια που υπάρχει το τραγούδι: 
   «Με το ίδιο μακό, και με κέφι κακό φύγαν μέρες 
    Κλπ, κλπ, κλπ, κλπ,
 
    Κι, όλο εσένα θέλω μόνο ,
         για κανέναν
             δε σηκώνω
                τώρα πιά        
                 
                     το πούστικο…."  (!!!!!!)

    Λάθος μέρος
    Λάθος στιγμή
    Λάθος άνθρωποι
    Λάθος φράσεις
    Λάθος διαδρομή
    Λάθος αντιδράσεις
    Λάθος λάθη
    Λάθος μέθη… 

Πως περίμενες να παίξουν σωστά οι κιθάρες και το πιάνο και το βιολί;
 The long and winding road…

  Τα μάτια που κοιτούν, δεν είναι αρκετά,
         αν δεν μετουσιωθούν  να γίνουν
               ΒΛΕΜΜΑ… 

        Ο σκύλος κείτονταν ακινητοποιημένος στο οδόστρωμα, στην αριστερή λωρίδα. Ένα μέτρο από την σωτηρία και το διαχωριστικό διάζωμα, όμως αδυνατούσε να συρθεί ως εκεί, προφανώς χτυπημένος …   
       Το σκοτάδι είχε πέσει από ώρα, και αυτός δεν φαινόταν, παρά μονάχα την στιγμή που τον είχες σχεδόν φτάσει, και δεν μπορούσες ούτε να σταματήσεις, ούτε να τον παρακάμψεις.  
      Ακριβώς έτσι τον είδα κι εγώ, όταν οι ρόδες του προπορευόμενου αυτοκινήτου πέρασαν ξυστά από το κεφάλι του. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω είχα φτάσει στα 2-3  μέτρα απόσταση.   
      Για κλάσματα του δευτερολέπτου, κοιταχτήκαμε. Για την ακρίβεια με «κάρφωσε» στα μάτια.

     Το βλέμμα του με σοκάρισε. Ηταν βαθύ, και σχεδόν εξομολογητικό. Σαν να ήθελε να προλάβει να μιλήσει.
     Ο χρόνος πάγωσε, και άρχισε να σπάει σε αλλεπάλληλα βασανιστικά στοπ-καρέ καρφώνοντάς  μου βίαια στο μυαλό κάποια πράγματα… 

Ο σκύλος ΗΞΕΡΕ πως πεθαίνει. ΓΝΩΡΙΖΕ πως δεν μπορεί να κινηθεί και να αποφύγει τα αυτοκίνητα. ΠΕΡΙΜΕΝΕ  απλώς εκείνο που θα περνούσε από πάνω του. 
Τα μάτια του ήταν μεγάλα, ορθάνοιχτα, όμως ΗΡΕΜΑ.  Με κοίταξε σ’ αυτό το μισό δευτερόλεπτο που μας αναλογούσε, με το βλέμμα εκείνου που ξέρει ότι φεύγει και φιλικά αποχαιρετά τους πάντες και το όλον. Το απλοϊκό του μυαλό, είχε κατανοήσει και αποδεχτεί. Σχεδόν γαλήνιος,χωρίς να συστρέφεται στην άσφαλτο, χωρίς πανικό και με το κεφάλι στητό,απλά περίμενε το αναπόφευκτο.
    Τον είχα ήδη προσπεράσει. Άναψα νευρικά τσιγάρο. Ξαφνικά ένοιωθα πολύ ανώριμος.                  

  Έπειτα απο έντονες πιέσεις, παραδίδω στο φως ένα απόσπασμα απο το ορεσίβιο δράμα "Μπριζονέας δεσμώτης".

Σύνδεση με τα προηγούμενα.

Ο μυθικός κτηματοτιτάνας Μπριζονέας, αποσπά δόλια απο τον Δια-χειριστή το δικαίωμα ψήψου για τα Premium blogs, κατεβαίνει στον κόσμο των θνητών και αρχίζει να ψηψίζει για premium όποιο blog βλέπει μπροστά του, συχνά με κριτήρια που κανείς δεν κατανοεί. Τιμωρείται σκληρά, με το να αλυσσοδεθεί στην κορυφή του Καυκάσου, δίπλα στην ιδιωτική του κάβα. Κάθε βράδι, ένα φρικτό αλκοολικό όρνεο, ο Ρούχλωνας, τον επισκέπτεται και τού τσακίζει την κάβα, ενώ αυτός παρακολουθεί ανήμπορος. Την άλλη μέρα,η κάβα έχει αναπληρωθεί, αλλά ο Ρούχλωνας ξανάρχεται και την σακατεύει πάλι, κ.ο.κ.

 Λοιπόν...

Τα φώτα ανάβουν, δείχνοντάς μας το γνωστό τοπίο με την κολώνα, το παλληκάρι, και τα σχετικά. Ακούγονται οι φωνές του χορού...

"ΕΛΕΛΕΥ, ΙΟΥ, ΙΟΥ !!!"

Και ο μονόλογος του δεσμώτη, που αντηχεί δραματικά στην ερημιά...

"φευ, φευ, τι ποτ' αυκινάθισμα κλύω
 πέλας οιωνών;
αιθήρ δ' ελαφραίς πτερύγων ριπαίς υποσυρίζει.
Παν μοι φοβερόν το προσέρπον"...

Για λόγους ευνόητους, το υπόλοιπο κείμενο ακολουθεί μεταφρασμένο:

Ακούγονται άτσαλα φτερουγίσματα, και το φρικτό όρνεο σκάει μύτη στο βραχάκι.

(ακολουθεί ποτ-πουρί με αποσπάσματα γνωστών τραγουδιών)

 ΡΟΥΧΛΩΝΑΣ: Θα ανέβω καιιιι θα κραιπαλιάσωωωω

                            Στο πιό ψηλότερο βουνόοοο

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ: Κρίση!!! Με πιάνει κρίση!!!!

ΡΟΥΧΛΩΝΑΣ: Θέλω να πιώ όλο το Βόοοοσποροοο

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ: Ανάθεμά σε, δεν με λυπάσαι...

ΡΟΎΧΛΩΝΑΣ: Πίνω και μεθώωωωω!!!

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ: Με τελείωσεεεεες…

ΡΟΎΧΛΩΝΑΣ: Φέεεερτεεε μια κούπα με κρασίιιι!!!

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ (Εκτός εαυτού):

Καταραμένε Ρούχλωνα

που ήμουν λυτός και ρούχλωνα

μέσα στη ντούχνα, στα ποτά

και στις αναθυμιάσεις,

μου πίνεις τώρα τα ποτά

και δεν αφήνεις τίποτα

που να σου πέσουν τα φτερά

και να ξεπουπουλιάσεις…

ΡΟΥΧΛΩΝΑΣ (παγερά αδιάφορος,και φαλτσάροντας ανελέητα):

Απόψε ήρθα για να πιώ λιγάκι παραπάνω

Τέτοιος που ήσουνα λυτός, τέτοια κι εγώ σου κάνω…

(Ακούγονται φτερουγίσματα απογείωσης, και καθώς ξημερώνει, το όρνεο απομακρύνεται με οχτάρια. Το ηρωικό παλικάρι, νοιώθει τα υγρά διαμάντια να αυλακώνουν τα αλαβάστρινα μάγουλα, ενώ ο ήλιος με τις πρώτες αχτίδες του αρχίζει να

χρυσόνι

το τοπίο.  Ο χορός αποχωρεί για να βρει πατσατζίδικο, ενώ από τις βουνοκορφές του μακρινού Ολύμπου αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες νότες από το πρωινό πρόγραμμα του  Termite, που έχει αλλάξει ώρα για να μπορέσει να παρουσιάσει πιο αισθαντική μουσική.  Η πρώτη μπαλάντα με άρπες, εντελώς απροσδόκητα είναι ο Μπουφφφφφφ…)

    Είναι κάτι πραγματάκια, που δεν μπορώ να αφομοιώσω. Κάτι κώδικες που παραμένουν για μένα ακατανόητοι. Ίσως γι’ αυτό να έχω κατηγορηθεί στο παρελθόν από απαστράπτουσες ιεροεξεταστικές γυναικείες φυσιογνωμίες, ότι επιμένω να λειτουργώ σαν έφηβος σε κάποια πράγματα…(ναι, ναι, είμαι ανώριμος, το παραδέχομαι).
     Ένα απ’ αυτά τα «πραγματάκια» που δεν έχω καταφέρει να αποδεχθώ –κι ούτε πρόκειται μάλλον- είναι το πώς αλλάζουν πρόσωπο οι άνθρωποι όταν πάψεις να είσαι  «Ο δικός τους άνθρωπος». Πως μετατρέπεσαι ξαφνικά σε κάτι απευκταίο (μετ.: Μπλιάχ!!!)
    Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ήρθε σκασμένος χτες ο φίλος. Φύσαγε-ξεφύσαγε, και ανάμεσα από τα σφιγμένα δόντια του δραπέτευαν φράσεις τολμηρές και ιδαίτερα προχωρημένες.Είχε μόλις μάθει, ότι η πρώην πεθερά του μετά από πέντε χρόνια χωρισμού από την προκομμένη κόρη της, περνάει ακόμα την ώρα της γυρνώντας δεξιά –αριστερά και στολίζοντας τον με χολερικά κοσμητικά επίθετα.

     -Και τι σου κάνει εντύπωση, δηλαδή; δεν το περίμενες;
     -Μα τι λες τώρα; Αυτή έπινε νερό στ’ όνομά μου! Χρυσή τύχη με ανέβαζε, αγαπημένο της παιδί με κατέβαζε! Με κοιτούσε και βούρκωνε, και ευχαριστούσε τον Θεό για το καλό που έκανε στην τσουράπα την κόρη της!! Έλεγε παντού ότι τέτοια αγνή ψυχή σαν τη δική μου δεν έχει ξαναδεί!!!
     -Και τι έμαθες τώρα δηλαδή και έγινες τουρμπίνα;
     -Ότι όποιον συναντήσει και έχει καιρό να τον δει, του τραβάει ένα κατεβατό για μένα που έτσι και ίσχυε το μισό, θα με έδιωχναν κι από τη χωματερή ακόμα, ως υπερβολικά μολυσματικό για τα υπόλοιπα σκουπίδια. Βρίζει εμένα. Βρίζει την οικογένεια μου. Το σόι. Τους φίλους μου. Το καναρίνι μου. Τους συναδέλφους μου. Το πατάκι στην είσοδο. Είμαι άχρηστος. Ανίκανος. Αλήτης. Ανεύθυνος. Χαραμοφάης. Απόβρασμα. Ξενύχτης. Γκομενάκιας. Υβρίδιο. Χοντροκομμένος και άξεστος. Υποκριτής και τετραπρόσωπος. «Που γλύτωσε, καλέ, το κοριτσάκι μου, από τη μαύρη τη μοίρα». 
     -Ποιο κοριτσάκι, ρε; Πλάκα μου κάνεις; Αυτή είναι 45άρα!!! Και έχει μετρήσει όλη την παραλιακή με την πλάτη απο τα 25 της!!! (αυτό το τελευταίο δεν το ξεστόμισα, το κατάπια την τελευταία στιγμή).
     -Τέτοια και χειρότερα, σου λέω. Αφού μου είπανε ότι  καλύτερα ας μη μάθω κι άλλα, γιατί θα στεναχωρηθώ…
     -Ενώ αυτά δηλαδή στα είπανε για να στρώσεις κέφι; Καλές φαρμακόγλωσσες κι αυτοί που στα προλάβανε…. Κοίτα να δεις , μεγάλε, μετά από κάθε χωρισμό κάθε μέρος συνήθως προσπαθεί να σώσει την υστεροφημία του κατηγορώντας το άλλο μέρος. Και απορώ μαζί σου που δεν σου κόβει να αντιληφθείς αυτόν τον στοιχειώδη κανόνα, και να τους αγνοήσεις δείχνοντας ανωτερότητα!!!
     -Έτσι, ε;;; και τότε εσύ γιατί τα είχες πάρει στο κρανίο με εκείνη την τριχωτή κάμπια από το Μοσχάτο; Που έμαθες ότι σε κατηγορούσε παντού, και έψαχνες να τη βρεις για  να τη στραγγαλίσεις;
     -Άλλο αυτό…
     -Τι άλλο αυτό ρε άχαρε;; Κι αφού τα ξέρεις και τα εξηγείς όλα, για πες μου σε παρακαλώ… Αυτά που σου λέω γίνανε προχτές. Και ερωτώ: μετά από ΠΕΝΤΕ χρόνια, γιατί ακόμα ασχολούνται μαζί μου;
     -Ναι, ρε όσπριο!!! Και θα έπρεπε να είσαι ικανοποιημένος!!! Γιατί αυτό σημαίνει ότι η ζωή της πρώην σου με τον τωρινό της, μάλλον δεν είναι και το καλύτερο. Άμα ήταν, σιγά μην ασχολιόντουσαν μαζί σου μετά από πέντε χρόνια!
     -Ναι αλλά πως γίνεται να είσαι τη μία «καλός και χρυσός» και την άλλη  «απόβρασμα και αλήτης»;;;;; Ποια από τις δύο συμπεριφορές είναι ψεύτικη;;;;
     -Δυστυχώς…. φοβάμαι…. και οι δύο…. 

     Κάπου εκεί κόλλησε η κουβέντα… άρχισε το ποδόσφαιρο, ήρθανε και οι μπύρες, και το βουλώσαμε, προς μεγάλη θλίψη μιας περίεργης από πίσω που δεν είχε χάσει ούτε κόμμα μέχρι στιγμής.   
     Ωραία τα καταφέρνω με τις συμβουλές. Όπως σχεδόν όλοι μας, όταν κρίνουμε καταστάσεις που αφορούν τους άλλους.  Πάντως εγώ  εξακολουθώ να μην μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να υπερασπίζουν την υστεροφημία τους «θάβοντας» τους άλλους. Και τέλος πάντων, ποιο είναι το πρόσωπο, και ποια είναι η μάσκα;  Και κάθε πότε μας βολεύει να έχουμε Απόκριες; 

    Ξεκίνησα πρωινιάτικα να γράψω κι εγώ το κάτι τις μου, έχοντας μάλιστα υπ’ όψιν μου κάτι από κείνα που τα λέμε «σοβαρά».
      Έπεσα όμως πάνω σ’ αυτή την αριστουργηματική φωτογραφία, και ανατράπηκε όλο μου το πλάνο.  Αδύνατον να μην την δημοσιεύσω. Κατά τα άλλα, ωραία η συνάντηση στο σπίτι του Termite. Πολύ ωραία περάσαμε. Αν εξαιρέσουμε βέβαια, ότι πήξαμε στους κιθαρίστες.  Ημασταν εκεί πέρα καμιά δεκαριά.
       Επι τη ευκαιρία, να στηλιτεύσω δημόσια την ύπουλη συμπεριφορά γνωστού μέλους, που προφασιζόμενο  ότι έβγαινε να χαζέψει τη θέα στο μπαλκόνι, μάγκωνε από 2-3 λουκανοπιτάκια την φορά ρίχνοντας δραματικά τη στάθμη της πιατέλας. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να φτιάξουμε πιατάκια, το συγκεκριμένο είδος είχε ήδη περάσει στον χώρο του μύθου. Δεν υπάρχει βέβαια περίπτωση να πω ποιος είναι, και ούτε πρόκειται να τον «ζωγραφίσω» λέγοντας ότι το όνομά του αρχίζει από «Φ» και τελειώνει σε «ίλιππος».
      Τέλος, μέσα από τις ομίχλες ενός ξεγυρισμένου Hang-over την Κυριακή, διέσωσα την έμπνευση που είχα, παρακολουθώντας τους καλεσμένους. Έναν δηλαδή απ’ αυτούς….
      Θα γράψω μια επική μπαλάντα. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ ως τώρα με έπος, και είναι καιρός.  Θα ονομάζεται « Ο Μπριζονέας δεσμώτης». Ήδη έχω σκεφτεί το βασικό στόρυ . Ο ήρως Μπριζονέας, που είναι κτηματοτιτάνας, κλέβει από τους θεούς το αστεράκι των premium, και το δίνει κρυφά στους ανθρώπους για να ζεσταίνονται τις νύχτες του Χειμώνα. Οι Θεοί το ανακαλύπτουν και γίνονται έξαλλοι. Ο Μπριζονέας αλυσοδένεται επιτόπου. Ένα τεράστιο όρνεο, ο φρικτός Ρούχλωνας, τον επισκέπτεται κάθε βράδι και μπροστά στα μάτια του, του τσακίζει την κάβα. Την άλλη μέρα η κάβα είναι ξανά γεμάτη, αλλά το όρνεο ξανάρχεται όταν νυχτώνει, κ.ο.κ. Κλείνω κι όλας. Πάω να γράψω την επική μου μπαλάντα….  

« όποτε σ’αποθύμησα
σαν βράχος κατρακύλησα
στ’ απόκρημνά σου λόγια…»

    Τσιμισκή. Βρέχει. Τα αμαξάκια κορνάρουν. Προσπαθώ να αγκαλιάσω κάτι που λείπει. Δωμάτιο 419.Το κάτι που λείπει, δεν το ξέρει ότι λείπει. Νομίζει ότι είναι εκεί.
    Ίωνος Δραγούμη. Μεζεδάδικο. Δεν σου πάνε τα μαλλιά σου έτσι. Δεν με πειράζει, αρκεί να νοιώθεις εσύ καλά. Χαμογέλασες. Γέλασα. Δεν ξέρεις εσύ γιατί γέλασα. Σε άφησα να νομίζεις αυτό που σε βόλευε. Μόλυβος, εφτά χιλιόμετρα πορεία από την Πέτρα, να φτάσεις στην Κεραμωτή, στο γαμημένο πεδίο βολής. Όλο ανηφόρα και κατσάβραχα. Σαν έρωτας στο τίποτα για το τίποτα, μόνο που ο ιδρώτας ήταν τόσο αληθινός…Τώρα το όνομα έχει γίνει ακόμα λίγο κρασάκι, και δυό μεζέδες παραπάνω. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι…
    Εγνατίας. Δεξιά κάτω. Αποβάθρα Νο 4 . Ο ταξιτζής μας ξεγέλασε. Όμως το καραβάκι θα μας πάει τσάρκα στον Θερμαϊκό. Και θα ‘ναι βράδι. Και θα  βλέπω τα φώτα του Χορτιάτη να τρεμοπαίζουν. Τα λαμπιόνια πάνε κι έρχονται. Αμαξάκια είναι. Αμαξολαμπίδες. Το ταβερνάκι που τραγούδησα κάποτε για σένα στο Επταπύργιο, δεν θα έχει κλείσει ακόμα. Αν ξαναπεράσεις με άλλον, μην ξεχάσεις το μπουκάλι με τα σχεδιάκια που είχαμε παραγγείλει.
    Ακόμα βρέχει. Θα περιμένω να γυρίσεις,  να κοιτάξουμε μαζί τις στέγες που υπομένουν. Και υπομένουν. Κι ακόμα αναρωτιέμαι ποιός θα σταματήσει την βροχή…
    Σε ντρέπομαι. Πάντα σε ντρεπόμουν. Όχι γι’ αυτό που νόμιζες. Όχι γιατί είμαι τάχα απ’ άλλη  γειτονιά, πολύ δευτεροκλασάτη. Σε ντρεπόμουν γιατί αποδέχτηκα να σταθώ με γυμνή ψυχή απέναντι στο βλέμμα σου που με βαθμολογούσε.

     Είναι τόσο μεγάλη η διαδρομή ως τον εαυτό μας. Και στην διαδρομή παγώνεις. Περνάς με 180 κάτω από τον Σείριο, περνάς το πέταλο, ανεβαίνεις Πιερία, μπαίνεις Θεσσαλονίκη, και το τραγουδάκι στο ράδιο λέει «Εγώ από από μικρό παιδί, πετροβολούσα την ζωή».
     Ε, όχι…  Τις πέτρες τις πετούσες για άλλο λόγο. Για να τις έχεις μαζεμένες. Για να μην χάσεις χρόνο. Για να έχεις υλικό να χτίσεις γρήγορα-γρήγορα την φυλακή σου. 

 Είμαι ένα κουκλάκι.
 Για την ακρίβεια, είμαι ένα μικρό λούτρινο παπάκι, με κίτρινο χρώμα, κι ένα καπελάκι να σκεπάζει τα τσουλούφια μου. 

  Δεν είμαι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Υπάρχουν άλλα, πολύ ομορφότερα από μένα. Είμαι όμως τυχερό, γιατί έχω ζήσει εποχές που ένοιωσα ότι με αγαπούν πολύ. Αν και πάει  πιά καιρός, εγώ θυμάμαι πόσο όμορφα περνούσα.

  Ήμουν πάντα σε τιμητική θέση. Ο άντρας και η γυναίκα που ζούσαν στο σπίτι, με έφτιαχναν, με χτένιζαν, μου ίσιωναν το καπελάκι μου, και με έβαζαν καθιστό να στολίζω τα προσκεφάλια τους. Όταν εκείνος έλειπε, εκείνη με έβαζε να ξαπλώνω στην μεριά του. Αυτός πάλι,την φώναζε με τ’ όνομά μου. Με έβγαζαν φωτογραφίες και χαμογελούσαν. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά, μην με ρωτήσετε. Αν κατάλαβα καλά, τους θύμιζα τον έναν στον άλλον. 
   Και περνούσε ο καιρός.

  Ένα μικρό λούτρινο παπάκι δεν μπορεί βέβαια να μιλήσει. Μπορούσα όμως να δω τα σύννεφα που μαζεύονταν σε μια γωνιά του σπιτιού. Σιγά-σιγά απλώθηκαν και το σκέπασαν ολόκληρο.
  Οι μέρες που ήμουν κάτι αγαπημένο, έμοιαζαν να φεύγουν. Και κάποιο βράδι, ο ένας απ’ τους δύο δεν ήρθε να πλαγιάσει. Κι ούτε ξανάρθε ποτέ. 

  Εγώ ήθελα από καιρό να τους πω πόσο χαζά έβλεπα να φέρονται, αλλά σας το ξανάπα πως δεν μπορώ να μιλήσω. Ούτε καν τα μάτια μου δεν μπορώ να κινήσω. Κι είμαι σίγουρο, πως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές εγώ μπορεί να βρίσκομαι σε κάποιο πατάρι, ή σε κάποια σακούλα, ή μπορεί και να έχω πεταχτεί. Σίγουρα πάντως, αποκλείεται να στολίζω το ίδιο κρεβάτι.
   Δεν με πειράζει όμως. Αυτή είναι η τύχη που έχουν τα κουκλάκια, τα παιχνίδια, τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Πάντα έτσι συμβαίνει. Όμως δεν είχα προλάβει να μάθω στην σύντομη ζωή μου ότι και οι άνθρωποι έχουν πολλές φορές την ίδια κατάληξη, ο ένας για τον άλλον.

  Θα ΄θελα  να μπορούσα να τους πω, τότε που έπρεπε, ότι οι μικρές χαρές και τα απλά χαμογελαστά πραγματάκια της κάθε μέρας είναι που στολίζουν και χρωματίζουν και τα κάνουν όλα όμορφα. Και μετά, όταν θέλουν να έρθουν τα σύννεφα, πάντα θα υπάρχει εκεί κάτι να τα διώχνει. Έστω μια κίτρινη χαρούμενη φατσούλα σαν κι εμένα. Αλλά οι άνθρωποι σβήνουνε τα χρώματα, και πάνε να ζωγραφίσουν εικόνες μόνο με την σιωπή τους. Γίνεται.όμως αυτό; … Δεν γίνεται, νομίζω….
  Αλλά πώς να τα πω όλα αυτά… Κι αν ακόμα μπορούσα να μιλήσω, μάλλον δεν θα μ’ άκουγαν. Κι αν θα μ’ άκουγαν δεν ξέρω αν θα με πίστευαν. Κι ούτε που ξέρω να μιλώ με λόγια σπουδαγμένα. Σας το ξανάπα. Δεν είμαι κάτι εξαιρετικό. Σε μια βιοτεχνία εδώ πιο κάτω με έφτιαξαν, και μου έδωσαν αυτή την όψη που με κάνει να δείχνω πάντα χαρούμενο. 
  Είμαι ένα μικρό λούτρινο παπάκι, με κίτρινο χρώμα, κι ένα καπελάκι να σκεπάζει τη θλίψη μου. 

  Χαμογελάς.
Σαν έτοιμη από καιρό, αποχαιρετάς την Αλεξάνδρειά σου.
 Χαμογελάς.
Βιάζεσαι να φύγεις. Βάζεις λάθος παπούτσια.
 Αγχώνεσαι. Έχεις αργήσει. Οι λέξεις ζωγραφίζουν αρνήσεις στα χείλη σου. Τα μάτια σου απορρίπτουν και  διαγράφουν. Εύκολα και φυσικά.
Ανοίγεις την πόρτα.
Κλείνεις εμένα. 

  Χαμογελάς.Πρόθυμο σφάγιο του εαυτού σου, αλλάζεις πεζοδρόμιο.
Παραδίνεσαι στα μάτια του κόσμου, νωχελική και μοιραία, πένθιμη και αλλοπρόσαλλη.
 Σπάζεις σε κομμάτια χίλια, και σκορπίζονται στον δρόμο οι ανάγκες σου, μικρά σκουπιδάκια που θα τα πάρει ο αέρας. 
 Διασχίζεις την κεντρική λεωφόρο.  Οι μέρες σου περνούν το φανάρι με κόκκινο, κι ένας  παράξενος σαλτιμπάγκος στη γωνιά του δρόμου δίνει τη μοναχική του παράσταση.

 Αποξεχνιέσαι όταν νυχτώνει αδειάζοντας μπουκάλια ολόκληρα με αυταρέσκεια. Τα συνοδεύεις με μικρές κραυγές . Τα πάντα είναι θέμα στυλ.

 Κι ύστερα  γίνεσαι χαρτοπόλεμος, και τα παιδιά σωπαίνουν γιατί έχεις αγκάθια, και γιατί σε κατεβάζει μια παράξενη βροχή, κι ύστερα πάλι γίνεσαι τραγούδι, και σωπαίνουν όλοι γιατί φοβούνται τους στίχους σου,  και πιο μετά ακόμη είσαι ο άνεμος και τα νησιά, και σε φοβάμαι κι εγώ γιατί όποτε πάτησα τις ακτές σου, βούλιαξα στην λάσπη  σου.

 Χαμογελάς. Και γίνεσαι κομμάτια γυαλί από σπασμένο ποτήρι, μια Κυριακή που πήγε χαμένη, ένα τσιγάρο που έπεσε στο πάτωμα. Κύλησε και πήγε και κρύφτηκε σε μια γωνιά.

 Χαμογελάς και γίνεσαι πέτρινη.

 Σε συναντώ στις ημέρες που λείπουν.       

  Ο τρελός πάνω στον λόφο, κοίταξε μελαγχολικά τον ήλιο να φεύγει. 

  Ο τρελός στους πρόποδες του λόφου, άναψε τσιγάρο και έσκισε τις τελευταίες φωτογραφίες από την γιορτή τού βασιλιά με το βυθισμένο στέμμα .

  Οι δύο τρελοί έφυγαν  και χάθηκαν στο φόντο. 

  Ο λόφος έκλεισε το μάτι στον ήλιο, και του είπε «Εμείς θα τα πούμε αύριο».

  Και η πατημασιά του ενός τρελού, λίγο πριν την εξαφανίσει ο άνεμος, πρόλαβε να ψιθυρίσει: 

 «Πούστη χρόνε, πολύ θα ήθελα να αλλάξουμε για λίγο ρόλους… Εσύ να αφήνεις τα ίχνη σου, κι εγώ να τα εξαφανίζω… να γίνεις άμμος πάνω σε άμμο…»

  Όμως ο χρόνος δεν απάντησε…   

 Είναι δυο ώρες τώρα, που παιδεύομαι να νικήσω το θηρίο.Και χάνω ανελέητα. Γιατί…. απλά το θηρίο δεν έχει κεφάλι για να το κόψω.

  Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ LENON είχε πει κάποτε:”The simple is the best”

 Το πρόβλημα μου είναι ότι μετά από μία ενδελεχή συνομιλία με επιφανέστατο και καταξιωμένο μέλος του ΜΗ, αποδέχτηκα την αναγκαιότητα της ύπαρξης κάποιων πιο «απλών» τραγουδιών (ειδικά στον τομέα της στιχουργικής), και έτσι άπλωσα τα χαρτιά μου στο τραπέζι.

Επικεντρώθηκα σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι που κατά την γνώμη μου είναι ΚΑΙ πολύ καλό, ΚΑΙ αρκετά «εύκολο» να σου μείνει στο μυαλό, έστω και με ένα μόνο άκουσμα.

  Λοιπόν, δεν είναι καθόλου εύκολο να γράψεις κάτι απλό που να κρατάει όμως ψηλά τον πήχη. Το γνωρίζω αυτό, χρόνια τώρα, και ήταν ο εφιάλτης μου όταν τύχαινε να μπω σε αυτή τη διαδικασία.Το να ψάχνεις την «φράση-κλειδί»  είναι πολύ μυστήρια ιστορία.

 Δεν πρέπει να είναι μεγάλη. Δεν γίνεται να είναι μικρή. Πρέπει να διατυπωθεί αφαιρετικά, ξεπερνώντας όμως τον σκόπελο της αφελούς διατύπωσης.  Δεν μπορείς να αγνοήσεις  το κλίμα που αποπνέει ο υπόλοιπος στίχος.Κατά βάση, λοιπόν, είναι αυστηρά καθοριζόμενο το τι θα γραφτεί στο χαρτί, μόνο που πρέπει να αποπνέει την μαγκιά του «ελεύθερου»Και κάπου εκεί, αρχίζεις και νοιώθεις άβολα. Η στιχουργική, αποκτά ISO, και σου στέλνει φιλάκια από την  απέναντι όχθη.

 Μισούσα  ανέκαθεν την βιομηχανοποίηση των συναισθημάτων. Γιατί συναισθήματα καταγράφεις, δουλεμένα με μία τεχνική που επιτρέπει στον ακροατή να φιλτραριστεί μέσα από τις δικές σου φράσεις.Είχα διατυπώσει παλιότερα την άποψη, ότι η –και καλά- δύσκολη και «κουλτουριάρικη» γραφή, είναι ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για τον συρφετό εκείνων που θέλουν σώνει και καλά να «γράψουν».Είναι τόσο εύκολο να κρυφτείς πίσω από λεκτικές ασάφειες και φραστικές ταχυδακτυλουργίες. Είναι σαν να παίζεις τένις έχοντας αφαιρέσει το δίχτυ από την μέση. Το έχω κάνει και εγώ κάποτε, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος από την πάρτη μου. Εγώ σου λέω ότι δύο ώρες τώρα , προσπαθώ να βρω μια απλή φράση που να με ικανοποιεί, και δεν μπορώ.Και δεν θέλω απλά να με ικανοποιεί, θέλω να την δω στο χαρτί, και να καβλώσει η ψυχή μου. Συγνώμη για την λέξη, αλλά πραγματικά αυτό είναι το συναίσθημα, και δεν αποπνέει τίποτα μικρό και φθηνό.

Κάτι τέτοιες στιγμές, νοσταλγώ τις φάσεις που έγραφα ότι γουστάριζα εγώ, χωρίς να με ενδιαφέρει αν γουστάρουν οι άλλοι τα τραγουδάκια μου.

 Τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει.  Σε καμιά περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται  να δισκογραφηθεί τίποτα που να με αφορά, και για το οποίο να μην νοιώθω καλά. Τον χειμώνα θα έχουμε ευχάριστα νέα.

Καιρός ήτανε….   

   Τώρα θα συνεχίσω –για λίγο- την πάλη μου με τον στιχουργικό μπαμπούλα.  Αν είχα ένα γιασεμί, θα το μύριζα, και θα μου ψυθίριζε τους στίχους που ψάχνω.

…Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες….  

   Δεν μπόρεσα να αντισταθώ , και έβαλα και πάλι τις γνωστές τρεις τελίτσες στον τίτλο. Sorry. Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι οτι δυό μέρες τώρα συμβαίνουν ευχάριστα πράγματα, και ακούω όμορφα νέα... Συγνώμη,  .

Πρώτα-πρώτα η άφιξη προχτές το πρωί τού faltsoo (σε ημιάγρια κατάσταση) με απευθείας πτήση τσάρτερ  Πεκίνο- Αλεποχώρι.

Επειτα , το βραδάκι, ακολούθησε αχαλίνωτη μπυροποσία στο ατελιέ τού  Orfeus , με την συμμετοχή του Philippossm, και ευγενική χορηγό επικοινωνίας την αρχοντική Alena.

Αργά τη νύχτα, είχα επαφή μετά απο δέκα χρόνια, (παρακαλώ όχι βιαστικά συμπεράσματα), με έναν απο τους πολύ σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, τον Θανάση Γκαϊφύλλια. Δεν ήξερα οτι ήταν μέλος του ΜΗ. Οσοι δεν ξέρουν ποιός είναι, ας κάνουν τον κόπο να επισκεφτούν το προφίλ, και απο εκεί τα -λιγοστά- posts του μέλους

romanticoffender .

Την μέρα που πέρασε, (Κυριακή), είχα την χαρά να πιώ την ρακή μου παρέα με τον Unick, εντελώς ξεδιάντροπα μπροστά σε έναν εμφανώς καταβεβλημένο ψυχολογικά Mpriza, ο οποίος συνεχίζει την θεραπευτική του αγωγή. Εκ του ασφαλούς λοιπόν, αφήναμε (εντελώς τυχαία) το καραφάκι μπροστά του, και -άμα λάχει - χύναμε  και λίγη στο πάτωμα. Σπάνια και εκλεπτυσμένη εμπειρία.

Αργότερα, στο κέντρο της Αθήνας, είχα μια συζήτηση με κάποιον , της οποίας τα λεχθέντα δεν είναι ακόμα ο καιρός να αποκαλύψω. Θα πάρει χρόνο, και απαιτεί πολύ δουλειά. Μπορώ μόνο να πω οτι πρόκειται για κάτι πολύ ευχάριστο. (Οχι, δεν παντρεύομαι.)

Το μόνο που μου χαλάει την διάθεση, είναι αυτή η καταραμένη ζέστη. Δεν τα καταφέρνω με τίποτα να συγκεντρωθώ και να γράψω, και ειδικά τώρα που πρέπει να ανασκουμπωθώ. Και έρχεται και ένα δύσκολο τριήμερο. Μετά όμως έρχεται το beach party...

  Γλυκιά μου φυσαρμόνικα…με πόσες αρμονικές με προδίδεις… 

Στα ταξίδια που με έστειλες να πάω, δεν βρήκα τίποτα

 πέρα από σύννεφα και σβησμένα κεράκια επετείων που δεν ήρθαν κι ούτε θα έρθουν…

 Αχ… η αγάπη πως νικιέται απ’ το εγώ

 και πόσο μούχλιασε το χτες τα βότσαλά μας.

 Δεν είναι θάλασσα αυτή, δεν είναι κύμα.

Κι ούτε σου έπρεπε ένα φύκι μεθυσμένο για χαμόγελο…

 Δεν το μπορώ να υψώνω χρώματα

σ’ έναν βυθό που δεν τον φτάνω….   

  Ισως γι αυτό να μην τα καταφέρναμε.

Ούτε εμένα με κέρδιζε ο βυθός σου

ούτε εσένα η επιφάνειά μου

τρελλή μου φυσαρμόνικα...

...που έπαιζες πανέμορφες νότες

σε λάθος σειρά...

Κάτι γυάλινα πουλιά με φτερά από πέτρα

τα στιχάκια μου χαλούν, μου κλέβουν τα μέτρα…

και μπερδεύομαι λοιπόν, μεθυσμένος αρτίστας

στα φωτάκια να πνιγώ μιας αόρατης πίστας. 

Πού με πάει η σιωπή

  σαν καράβι που φεύγει…

    το φοβάμαι το φως,

      μα κι αυτό μ’ αποφεύγει.

Τρελαμένο παιδί,

  μες τα μάτια σου χώρεσα

    μα κι αν ήμουν εκεί,

        ...να σ’ αγγίξω

             ...δεν μπόρεσα...

«LOVE YOU»… του ψιθύρισε κοιτάζοντάς τον …

 Εκείνος ήταν όσο μπορούσε πιο βαθειά χωμένος στο σώμα της, και την κοιτούσε στα μάτια. Είχε αγκιστρωθεί στο βλέμμα της , και παρακαλούσε τον χρόνο να σταματήσει.

«LOVE YOU»… του ξαναψιθύρισε…

Ένοιωσε μαγεμένος. Η χροιά της φωνής, ο αναστεναγμός της την ώρα που παραδινόταν,  η ματιά που τόσο έμοιαζε με την δική του, και  που έδειχνε να υπόσχεται τόσα πολλά…

«LOVE YOU»…Πόσες φορές, πόσους καιρούς, πόσες μαγικές στιγμές δεν κολύμπησε σ’ αυτό το άκουσμα …

 Και πέρασε ο καιρός. Και πέρασαν κι αυτοί οι δύο.

 Και μετά, ήρθε όπως πάντα  ο χρόνος να ξεπλύνει με αλήθειες τα παραμύθια. 

"LOVE YOU".

   "LOVE YOU".

       "LOVE YOU".

  Γιατί εκείνη, βλέπεις,  αρνιόταν να πει « Σ’ αγαπώ».

  Το απέφευγε με κάθε τρόπο, λέγοντάς το έτσι που να ακούγεται όσο γινόταν πιο γλυκό και τρυφερό, αλλά μόνο «LOVE YOU». Ποτέ, μα πάρα πολύ ποτέ «Σ΄ΑΓΑΠΩ»…

Αυτή τη λέξη, είχε ορκιστεί να μην την ξαναπεί σε άλλον, γιατί την είχε τάξει και αφιερώσει σε κάποιον, που είχε περάσει από τη ζωή της πιο πριν. Και  έτσι ακριβώς έπραξε.

Πόσο πεζό, και ίσως κάπως «άδικο» για τον μικρό μας πρωταγωνιστή… Πόσο αγοραία και φτηνή μεταχείριση από τόσο ακριβά χείλη…

 Πικραμύγδαλο και καμένη κανέλλα.   

Κυριακή βράδι.

Επιστρέφω από Εύβοια…Στο Προκόπι, είναι ο ναός του Αη-Γιάννη του Ρώσου. Θυμάμαι ξαφνικά, ότι κάποιοι δικοί μου άνθρωποι, μου ζήτησαν να τους πάω λίγο αγιασμό από εκεί.

Μπαίνω στην εκκλησία. Πάω στον πάγκο. Βλέπω άδεια μπουκαλάκια, και παίρνω δύο. Πάνω, έγραφε με μεγάλους χαρακτήρες, «2 ευρώ έκαστον».Δεν πειράζει, λέω, θα είναι για τίποτα κοινωφελή έργα…..

Πλησιάζω ένα νυσταλέο μουστακόψαρο που αργοπέθαινε λαγνικά δίπλα στον πάγκο με τα κεριά, πληρώνω τα 4 ευρά, και ρωτάω εντελώς δικαιολογημένα, «εσείς θα μου τα γεμίσετε με αγιασμό;»«Α, όχι. Πηγαίνετε έξω, στρίψτε δεξιά, και δα δείτε την βρύση με τον αγιασμό».

Μένω ελαφρώς μαλάκας, αλλά βγαίνω έξω, στρίβω δεξιά, και βλέπω ένα πράγμα σαν κιόσκι, με μια βρύση σε περίοπτη θέση. Βρύση απ’ αυτές που έχουν στα σχολεία και στα στρατόπεδα. Στρίβεις το χερούλι, και…. απλά τρέχει….

Ακριβώς πάνω από την κάνουλα της  άκρατης απελπισίας, μια μεγάλη επιγραφή, πληροφορούσε έναν  θανάσιμα εξοργισμένο Παυλάκο, ότι... «ΑΓΙΑΣΜΑ»!!! 

Μέχρι την Αθήνα, πρέπει να μνημόνευσα και να διατύπωσα όλο το –έτσι κι αλλιώς πλούσιο- υβρεολόγιό μου, διανθισμένο με φράσεις από την πλούσια λαϊκή μας παράδοση, σύν κάτι μπινελίκια που αφορούσαν την Παπαλάμπραινα και όλο της το σόι. 

Εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να σχολιάσω τα πιστεύω του καθενός, και κανενός κριτής δεν είμαι.  Απλά, δεν την μπορώ την κοροϊδία. Δηλαδή…. Πώς «αγιασμα»; Έχεις ευλογήσει μεγάλε, το υπέδαφος, ή μήπως κάπου έκεί είναι κάποια αγιασμένη υδροφόρα;

Η μετουσίωση του απλού ύδατος σε  νέκταρ θεϊκής ενέργειας, είναι μια διαδικασία που απαιτεί τελετουργική επέμβαση. Κατά βάση, είναι λευκή μαγεία, από την άποψη του ότι  υπάρχει ΕΠΙΚΛΗΣΗ και ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ. Ο εμπλουτισμός λαμβάνει χώρα ΚΑΙ μυστικιστικά, αλλά ΚΑΙ αποκρυφιστικά. (Υπάρχει διαφορά).  Και εσύ, προσπαθείς να με πείσεις ότι υπάρχει μια κάνουλα που τρέχει ασταμάτητα αγιασμός, τον οποίον μου παρέχεις δωρεάν, ενώ μου χρεώνεις 2 ευρώ ένα μπουκαλάκι της πλάκας.

Μην τυχόν και μου την πέσει κανένας περίεργος, γιατί εγώ δεν κρίνω αρνητικά κανενός τα πιστεύω, ούτε  ειρωνεύομαι. Αλλά δεν δέχομαι και να με ειρωνεύονται.

Τέλος πάντων… Είναι κρίμα, που δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Είναι άλλο να το περιγράφεις, άλλο να το βλέπεις.

Ίσως θα ήταν πιο  βολικό, να βάλουν καμιά μάνικα, ή να το κάνουν φουτουραλιζέ συντριβάνι.  Ας μην συνεχίσω, γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι έχω να σούρω. Έτσι κι αλλιώς, έχω κάτι φοβερές ιδέες, που θα έκαναν πάταγο.

Έλεος, ρε γαμώτο.  Μην εμπορευματοποιείτε τόσο ανερυθρίαστα εκείνο για το οποίο υποτίθεται ότι κόπτεσθε. 

Τικ…    Τακ…

Τικ…    Τακ… 

  Γαμημένο, κωλορόλογο του κερατά…. Μου σπας τα νεύρα με αλάνθαστη σταθερότητα. Μου απογυμνώνεις τις φλέβες με χειρουργική επιδεξιότητα…. Και πάλλεται ο χρόνος που διαχέεται και ρέει μέσα, και μ’ αφήνεις να περιμένω την κρίσιμη τομή, που θα αφήσει το σκοτάδι να χυθεί στα λερωμένα πλακάκια… 

Τικ…   Τακ…

Τικ…   Τακ… 

  Αλλεπάλληλες παραστάσεις… άλλες συνειρμικές, άλλες απρόσκλητες, άλλες δανεικές από όνειρα που πήγαν σε λάθος ύπνο. 

  Τικ.

  Μάτια διάπλατα ανοιγμένα. Διαστολή της ίριδας. Τα σπίρτα κρύβω, πρέπει να στρίβω, με υποπτεύονται για αναρχία.

  Τακ.

  Μάτια διάπλατα κλειστά. Τα δελτία ειδήσεων ξερνοβολούν τη σκουριά τους στο δωμάτιο. 

  Τικ.

  Ο διπλανός σκοτώνεται με τη δικιά του.  Τον φώναξε «Μαλάκα».   Την χτύπησε.

  Τακ.

  -Καλή σας μέρα, Κύριε Απωθημενίδη. Περάστε, παρακαλώ

………………

Πρέπει να αλλάξω εσπευσμένα  όψη και άποψη. Νηπενθής. Να αλλάξεις και συ το κηροπήγιο στην γωνία δίπλα στο καλοριφέρ. Παραφωνία είναι. Άποψή μου, φυσικά.

  Τικ.

  Ξύπνησε μισή ώρα νωρίτερα, όπως κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να της φτιάξει καφέ, και να της τον πάει στο κρεβάτι, μαζί με τα χαπάκια για την πίεση. Να την ξυπνήσει με ένα ελαφρύ τρίψιμο της μέσης.

  Τακ.

  Ο καθρέφτης ραγίζει, και από μέσα φαίνονται οι παλιές οδύνες να προβάρουν τους ρόλους του αύριο. Θα ξημερώσει, έτσι κι αλλιώς. Ότι κι αν κάνεις, θα ξημερώσει. Ακόμα κι αν κρατούσα στα χέρια μου μια δωδεκάχορδη, ακόμα και τότε πάλι θα ξημέρωνε.  Κι ας έπαιζα το σχηματάκι από το «If you leave me now» . Χωρίς λάθη, αυτή τη φορά. 

  Τικ.

  Οι σειρήνες και τα βεγγαλικά, δυο στενά  πιο πέρα. Ποιος ξέρει.

  Τακ.

  Το Κρατικό έχει εφημερία. Λογικό να περνούν συνεχώς τα ασθενοφόρα. Και τα περιπολικά .Και τα πυροτεχνήματα. Και ο χρόνος. Το Κρατικό έχει  εφημερία. Είπαμε. Δεν είπαμε; Το είπαμε πως δεν μπορεί μια ολόκληρη ζωή να’ ναι μόνο ξόδεμα. Με τι αποθεματικά να τη βγάλεις καθαρή;   Χλωμό το βλέπω. Τουλάχιστον ντύσου τη σιωπή σου,  μην ξεπαγιάσεις από τον ξεπεσμό της αγοράς.

  Τικ.

  Αλαζονεία. Ρήτορες. Εκμαυλισμός.

  Τακ.

  Almost cut my hair. Self portrait. Rock the Casbah. Διανυκτερεύουσες μέρες. Θα σε πάρω τηλέφωνο να τα πούμε. Δεν θα πούμε τίποτα. Δεν θα πάρεις. Θα παίξεις Ρώσικη ρουλέτα στο καμαρίνι του μυαλού σου, και θα χάσεις.

  Τικ……Ένα μετέωρο βήμα…. Μια αιώρηση που κρατάει μια αιωνιότητα, ένας τελευταίος δισταγμός, μια ματαιόδοξη τελευταία αναπόληση, 25 or 6 to 4, μια στιγμή χιλιάδες πάντα, ποιος σου το’ κανε αυτό, ποιος, και πού, και  σε ποιό κάποτε… 

  Σιωπή.

   Τακ.            

Κοντεύει 5.30. Ξημερώνει. Tim Buckley. Έχω κολλήσει στα ίδια δυο τραγούδια , για άλλη μια φορά… Sweet surrender, και Make it right... Κάντο σωστά...

 Καν’ το σωστά, για μια φορά, επιτέλους…Βάλε τα βιολιά στο σωστό σημείο, μην ακυρώνεις  τα πάντα… κάνε το σόλο της κιθάρας να μην φαλτσάρει. Πες του ντραμίστα να μην τραβάει πίσω. Κάνε κάτι, επιτέλους και συ. 

 Όλο ψιλές νότες δίχως αύριο βγάζω, και τις σκορπίζω στο πάτωμα, και το πάτωμα μεγαλώνει. Και μεγαλώνει. Και πλησιάζει…Αρχίζω να βλέπω τις μικρές του χαραμάδες. Κάνε κάτι σωστά.  Επιτέλους. Πριν με συναντήσει.    Μπας και μπορέσεις να δεις . Να δεις οτι έπρεπε να τα κάνω όλα νέα , από την αρχή, κάθε φορά.Όμως πάντα  στα μάτια σου όλα  φαίνονταν λίγα.

Το παράξενο φλαμέγκο, μετατράπηκε σε ένα απρόσιτο ταγκό, οι χοροί έγιναν χρώματα δίχως βλέμμα.Τώρα κοιτάς να κρατάς ψηλά το καλό σου όνομα. Και να αποδείξεις σε μένα, όσα δεν μπορούσα να αποδείξω σε σένα. 

    Ήταν η μάσκα σου τόσο σκληρή, και τόσο κρύα…Πολύ κρύα και πολύ σκληρή , για να μπορέσει να παραδοθεί…..

Γλυκιά μου παράδοση που δεν ήρθες ποτέ, σπασμένη χορδή, σκιά σε τοίχους που δεν χτίστηκαν ακόμη… Φύλλο θρυμματισμένο, έρμαιο των καιρών, των ανέμων και του εαυτού σου. Σου το έλεγα κάποτε, υπάρχουν και μερικά πράγματα που δεν εξηγούνται με λογιστικούς κανόνες, και με ορθολογισμούς. Συνήθως πάνε και κουρνιάζουν στις τρελές αγκαλιές των ίσκιων που χορεύουν ασθμαίνοντας στις μικρές παρόδους. Όταν φυσάει απλώνουν πανιά για τις χώρες των παραμυθιών. Γίνονται αντίο που δεν θέλει να έρθει, και χάδι που παραφυλάει κρυμμένο πίσω από την ελιά στο μάγουλό σου.

Θα θυσίαζα τα πάθη μου για την παράδοσή σου.    Σπασμένο μου άγαλμα… στην πλατεία του χρόνου που μας δόθηκε, η τελευταία παρέλαση πέρασε με λάθος βήμα. Ο μικρός μου θεός παραμιλά, και τα κρόσσια από το λευκό σου φόρεμα είναι ότι πιο μαύρο έχω.  

Ας ξανακούσω τα δυο τραγούδια ακόμα μιά φορά. Θα κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο, και θα φύγω.

Άσπρα  πιόνια.

Μαύρα πιόνια.

Κι εγώ ακόμα διάφανος.        

...Αλλα ήθελα να γράψω,όμως  για μια φορά ακόμα άλλαξα κατεύθυνση. Τράβηξε το ενδιαφέρον μου ένα σετάκι απο φράσεις που αφορούν τον... γάμο...

Μιάς και είναι και Δευτέρα, είπα να αφιερώσω το κοστουμάκι αυτό, σε κάποιους φίλους μου με όλη μου την αγάπη.

Αντε, και καλή εβδομάδα!!!!

-   Διγαμία είναι να έχεις μία επιπλέον γυναίκα. Μονογαμία είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-   Ένας εργένης δεν κάνει ποτέ το ίδιο λάθος για πρώτη φορά. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-   Φυσικά και είμαστε ευτυχισμένα παντρεμένοι. Αυτή είναι ευτυχισμένη, κι εγώ παντρεμένος. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-    Ο Μότσαρτ είχε έναν ευτυχισμένο γάμο, αλλά η γυναίκα του όχι… (VICTOR BORGE) 

-    Ήταν ο Θεός , που επέτρεψε στον κύριο και στην κυρία Καρλάιλ να παντρευτούν κι έτσι να κάνει δυστυχισμένους μόνο δύο ανθρώπους αντί για τέσσερις (SAMUEL BUTLER). 

-    Πιστεύω πολύ στο γάμο. Έχω παντρευτεί ήδη τρεις φορές  (JOAN COLLINS) 

-    Ο μήνας του μέλιτος τελειώνει όταν αυτή αρχίζει να αναρωτιέται τι απέγινε ο άντρας που παντρεύτηκε κι αυτός τι έγινε το κορίτσι που δεν παντρεύτηκε. (EVAN ESAR) 

-    Είναι αλήθεια ότι οι παντρεμένοι ζούμε περισσότερο; Όχι, απλώς φαίνεται περισσότερο.  (W. C. FIELDS) 

-    Ένας  άντρας είναι ανολοκλήρωτος πριν το γάμο. Μετά είναι τελειωμένος. (ZSA ZSA GABOR) 

-   Ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αληθινή ευτυχία παρά μόνο όταν παντρεύτηκα. Τότε όμως ήταν πολύ αργά. (MAX KAUFFMAN)

-   Το πρόβλημα είναι πως παντρεύτηκα με τα μάτια κλειστά. Ο πατέρας της μου έκλεισε το ένα κι ο αδερφός της το άλλο. (MAX KAUFFMAN) 

-   Και οι δύο γάμοι μου απέτυχαν. Η πρώτη μου γυναίκα έφυγε, η δεύτερη έμεινε. (GUSTAV MAHLER) 

-   Ανήκω στους ανώνυμους εργένηδες. Όποτε μου έρχεται να παντρευτώ, μου στέλνουν σπίτι μία κυρία με ρόλεϊ και ρόμπα για να μου κάψει το φαγητό. (DICK MARTIN)

-   Υπάρχει ταχύτερος τρόπος μεταφοράς χρημάτων από τις ηλεκτρονικές  συναλλαγές. Ονομάζεται γάμος. (JAMES HOLT McGAVRAN) 

-   Οι άντρες ζουν πολύ καλύτερα από τις γυναίκες. Κατ’ αρχήν παντρεύονται αργότερα, και δεύτερον πεθαίνουν νωρίτερα. (HENRY MENCKEN) 

-   Είναι μεγαλύτερη ευλογία να δίνεις παρά να παίρνεις. Για παράδειγμα: γαμήλια δώρα. (HENRY MENCKEN) 

-   Οι άντρες που έχουν τρυπήσει τα αυτιά τους είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για γάμο. Έχουν νοιώσει πόνο, και έχουν αγοράσει κοσμήματα. (RITA RUNDER) 

-   Υποτίθεται πως μια γυναίκα πρέπει να περιμένει ακίνητη μέχρι να μνηστευτεί. Έτσι ακριβώς περιμένει η αράχνη τη μύγα…  (GEORGE BERNARD SHAW)  

-    Ο σκληρότερος αγώνας μου ήταν με την πρώτη μου σύζυγο. (MUHAMMAD ALI) 

-    Διαζύγιο είναι ένα σύστημα όπου δύο άνθρωποι κάνουν λάθος, και το πληρώνει ένας… (LEN DEIGHTON) 

-   Ποτέ δεν μίσησα τόσο έναν άντρα ώστε να του επιστρέψω τα διαμάντια.  (ZSA ZSA GABOR) 

-   Έκλαψε, κι ο δικαστής σκούπισε τα δάκρυά της με το μπλοκ των επιταγών μου. (TOMMY MANVILLE) 

-    Σύζυγος: Κάποια που σου  συμπαραστέκεται σε όλα τα προβλήματα που δε θα είχες αν παρέμενες εργένης. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-   Ο άντρας και η γυναίκα είναι δυο κλειδωμένες κασετίνες. Καθεμιά απ’ αυτές, περιέχει το κλειδί της άλλης. (ISAAK DINESEN) 

-    Το πρόβλημα με την γυναίκα μου, έγκειται στο ότι είναι πόρνη στην κουζίνα και μαγείρισσα στο κρεβάτι… (GEOFFREY GORER) 

-   Σύζυγος  είναι ό,τι απομένει από τον εραστή μετά την απονεύρωση. (HELEN ROWLAND)

................................................................................................................

Όμορφο που είναι να χαρίζουν τα μάτια σου

ήλιους καινούργιους στους μικρούς μου ουρανούς

και σε σταθμούς ερημικούς

και στων ανθρώπων τους καημούς

στο πέρασμά μου  να με συντροφεύεις…

 Ήρθα και έγειρα μέσα στα χέρια σου

σαν φυλλαράκι που ο άνεμος σέρνει…

Κι  απ’ τη δική σου τη φωνή

σαν μουσική νυχτερινή

σ’ όμορφους δρόμους η ζωή με παίρνει…

 Όμορφο που είναι να χαρίζουν τα λόγια σου

καινούργιο χρώμα στη νύχτα που πέφτει…

Μοιάζεις ποτήρι με κρασί

κι είναι η γεύση σου πικρή...

...μα είναι τόσο γλυκιά  

           η δική σου μέθη…

Το πρώτο χάδι…

Αν ήξερες πώς το περίμενα

τόσους καιρούς που  δεν ερχόταν…

 Όπως ποθούν τον θάνατο τα λάθη

να γίνουν επιτέλους πάλι αθώα, 

να γεννηθούνε οι νέες Κυριακές… 

Το πρώτο χάδι

έκατσε λίγο σαν πουλάκι στα μαλλιά μου

τόσο τρεμάμενο…

και τόσο τρομαγμένο…

  του χαμογέλασα…  

Ύστερα τό ΄διωξα,

ανάλγητος και ξένος

κι έφυγα μόνος όπως ήρθα… 

Ούτε το αντέχω

κι ούτε θέλω τέτοιο χάδι…

να μου χαρίζεται αφού μου ΄χει χαρίσει

τόση σκουριά,

τόση σιωπή και τόση άρνηση… 

Σβήνω τη λέξη «πρώτο»

βάζω  στη θέση της

τη λέξη «τελευταίο»…

κάνω τσιγάρο…

 Σου τό’ χα πει…

μαθαίνω γρήγορα :

πρώτο και τελευταίο μαζί

σημαίνουν «ένα»

και το «ένα» είναι ο πιο μοναχικός αριθμός…

    σωστά;

...Το είδα σε κολόνα έξω απο τα δικαστήρια Χαλκίδας... Προφανώς κάποιος έκανε πλάκα... (όσο κι αν η ορθογραφία θυμίζει μερικούς-μερικούς, που ΔΕΝ κάνουν πλάκα...)

ΧΑΛΚΙΔΑ (του ανταποκριτή μας) 

 Ημερίδα με θέμα «ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» έλαβε χώρα την Κυριακή, σε γνωστή ταβέρνα τής περιοχής.

 Βασικοί ομιλητές, ήταν τα αξιότιμα μέλη τού ΜΗ  ORFEUS (με θέμα «Ο καταλυτικός ρόλος της μπύρας στην ανθρώπινη εξέλιξη ανά τους αιώνες»), και PAVEL ( Παϊδάκια. Ένα αμαρτωλό πάθος: μύθος και πραγματικότητα») 

 Στην φωτογραφία,  ο συντονιστής της συζήτησης PHILIPPOSSM, κηρύσσει την έναρξη της εκδηλώσεως, και αναπτύσσει τα πρώτα επιχειρήματα….

...κοιτώ αφηρημένα από το τζάμι, την μοναχική φωτισμένη κολώνα  στο βάθος του δρόμου… το ψιλόβροχο εδώ και ώρα συντροφεύει μονότονα την λάμπα, αλλά όσο κι αν ερωτοτροπεί με το φώς ,τελικά καταλήγει στο λερό οδόστρωμα… 

 Μόνο στο σύντομο πέρασμα της από την μικρή εφήμερη σκηνή αυτού νυχτερινού στιγμιότυπου, κάθε σταγόνα φωτίζεται για λίγο, για ελάχιστα, αλλά νικημένη από την φύση των πραγμάτων φεύγει κι αποσύρεται προς το σκοτεινό κάτω, για να παραχωρήσει την θέση της σε έναν ακόμα εφήμερο συμπρωταγωνιστή. Τον πρώτο ρόλο όμως τον κρατά πάντα η λάμπα …  

  Αυτές τις σκέψεις αναμασώ και μηρυκάζω εδώ και λίγη ώρα … και μου ήταν αδύνατον –και  πάντως όχι δίχως να μελαγχολήσω-, να μην κάνω τον παραλληλισμό αυτού του θέατρου του δρόμου, με τις τόσες και τόσες φορές που έχω δει το ίδιο σκετσάκι να παίζεται με ανθρώπους στους αντίστοιχους ρόλους:  Κάποιους να έρχονται και να παρέρχονται αισιόδοξοι μα ετεροφωτιζόμενοι, για να παρέλθουν άδοξα και  αντικατασταθούν από άλλους όμοιούς τους, με την ίδια πάντα κατάληξη…

... και κάποιους να ναρκισσεύονται στην μοναχική τους γωνία, φωτίζοντας έναν δρόμο που σε λίγο δεν θα περνάει πιά κανείς, και που ακόμα πιο μετά, ο χρόνος θα φέρει το καταλυτικό φως της ημέρας, κάνοντας την παρουσία τους αδιάφορη, και το φως τους άχρηστο…

 Δεν ματαιολογώ. Δεν θα είχε νόημα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα από την δική του οπτική γωνία.

  Κι ούτε είναι απαισιοδοξία το να παρατηρείς και να συσχετίζεις. Εσύ μετάφρασέ τα σύμφωνα με το τι πιστεύεις και πως νοιώθεις. 

 Και ούτε φταίω εγώ για τους ρόλους. Δεν το έγραψα εγώ το έργο. Ο χρόνος το γράφει. Θεατής είμαι κι εγώ. Και περιστασιακός ηθοποιός. 

 Αν σώνει και καλά, θες να βρείς ποιος φταίει που χαλάει το παραμύθι, ψάξε για τον υποβολέα...  Υπάρχει ένας για τον καθένα μας…

 ...Εξυπνες φράσεις, (και σχετικά δηλητηριούχες) έτσι για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας....  Πάμε λοιπόν....

Αν η αγάπη είναι η απάντηση, μπορείς να ξαναδιατυπώσεις την ερώτηση;   (LILY TOMLIN)

  O …..   είναι ένα καλό παράδειγμα ανθρώπου με σφαιρική άγνοια(JOHN SEELVE)

 Δεν υπάρχει θεός, και ο Μέρφι είναι ο προφήτης του.(Ανώνυμος) 

Απαισιόδοξος είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος.(Ανώνυμος)

Ενας αισιόδοξος πιστεύει πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ενας απαισιόδοξος φοβάται πως αυτό είναι αλήθεια..(JAMES CABELL)

Η εκκλησία είναι κοντά, αλλά οι δρόμοι είναι παγωμένοι. Το μπαρ είναι μακριά, αλλά θα περπατήσω προσεκτικά.(Ανώνυμος) 

Αλκοολικός είναι κάποιος που πίνει περισσότερο από τον γιατρό του.(ALVAN BARACH) 

Δεν πίνω ποτέ νερό. Τα ψάρια πηδιούνται εκεί μέσα.(W. C. FIELDS)  

Κάποτε, στην διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης, αναγκάστηκα να ζήσω μέρες ολόκληρες μόνο με φαγητό και νερό.(Ο ίδιος) 

Πάντα κρατώ αποθέματα ποτού εύκαιρα για την περίπτωση που δω κανένα φίδι, το οποίο επίσης κρατώ εύκαιρο…(Ο ίδιος) 

Ο πατέρας μου ήταν ο μέθυσος του χωριού. Τις περισσότερες φορές αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αλλά εμείς ζούσαμε στη Νέα Υόρκη.(HENRY YOUNGMAN) 

Η αναπαραγωγή είναι κληρονομική. Αν οι γονείς σου δεν έκαναν παιδιά, πιθανότατα δεν θα κάνεις κι εσύ.(DICK CAVETT)  

Αντρας είναι ένα πλάσμα με δυο πόδια και οχτώ χέρια.(JANE MANSFIELD) 

Οποιος δηλώνει συνεχώς πως δεν είναι ανόητος, κάτι υποπτεύεται.(WILSON MIZNER) 

Η πρώτη μου γυναίκα ήταν πολύ ανώριμη…. Εμπαινε στο μπάνιο, και βούλιαζε τα καραβάκια μου…(WOODY ALLEN) 

Μην κρατάς αρνητική στάση λέγοντας «Δεν θα επιτύχω, δεν θα επιτύχω». Προτιμότερη είναι γη θετική στάση: «Θα αποτύχω, θα αποτύχω». (Ανώνυμος) 

Δεν απέτυχα. Απλώς βρήκα δέκα χιλιάδες μεθόδους που δεν δουλεύουν.(TOMAS EDISON) 

Θεέ μου! Βοήθησέ με να γίνω αγνός, αλλά όχι ακόμα.(Αυγουστίνος) 

Αυτές είναι οι αρχές μου, κι αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες.(GROUCHO  MARX) 

Ειμαι πολύ καλός εραστής γιατί εξασκούμαι πολύ μόνος μου(WOODY ALLEN) 

Το μόνο μου παράπονο στη ζωή είναι ότι δεν είμαι κάποιος άλλος(WOODY ALLEN) 

Από τη στιγμή που έπιασα το βιβλίο σου μέχρι που το άφησα, πέθανα από τα γέλια. Κάποια μέρα σκοπεύω και να το διαβάσω.(GROUCHO MARX) 

Να είστε προσεκτικοί όταν διαβάζετε ιατρικά βιβλία. Μπορεί να πεθάνετε από τυπογραφικό λάθος.(MARK TWAIN) 

Οποτε ζητούν παρουσίες στη βουλή, οι βουλευτές δεν ξέρουν αν πρέπει να απαντήσουν «παρών» ή «αθώος».(ROOSEVELT) 

Μπορείτε να φανταστείτε τον Μωυσή να προσπαθεί να πείσει το Κογκρέσο να περάσει τις Δέκα εντολές;(JOHN PERRINS) 

Αναγνώστη, ας υποθέσουμε ότι είσαι ηλίθιος. Κι ας υποθέσουμε ότι είσαι μέλος του Κογκρέσου. Αλλά επαναλαμβάνομαι.(MARK TWAIN) 

Δεν αξίζω αυτό το βραβείο. Αλλά, από την άλλη πλευρά έχω αρθρίτιδα, την οποία επίσης δεν αξίζω.(JACK BENNY) 

…Μετείχε σε ένα διαγωνισμό και κέρδισε ένα ταξίδι στην Κίνα. …..  Τώρα είναι εκεί, προσπαθώντας να κερδίσει το εισιτήριο της επιστροφής. (JERRY DENNIS)

     Να το χαρίσω στον Αντρέα Σ.  Παλιό μου συνεργάτη  και φίλο, που με ρωτούσε για το τραγούδι της έναρξης πρίν 7 ή 8 χρόνια, μιάς και απο ενάρξεις γενικά πάμε πολύ καλά...

 Και στα φινάλε μας ματώνουν οι θεσμοί.... 

Πάρτε λοιπόν κι εσείς αυτόν τον "ξένο"...

…Πες μου, πώς ήρθες μέχρι εδώ….

μπήκες λαθραία, σαν τον κλέφτη…

σαν ξεχασμένο είδωλο,

στον ραγισμένο μου καθρέφτη…

  …Εγώ…  δεν ήθελα να’ ρθεις…

Ήθελα την βραδιά δική μου…

Βγες απ’ τους στίχους που θα πω….

Πάψε να κλέβεις την φωνή μου…. 

         Μου μοιάζει ξένη η εικόνα σου 

         Ξένο κι αυτό το « Σ’ αγαπώ»….

         Κι αφού σε τίποτα δεν άλλαξες, 

       ….μάλλον ο ξένος , είμαι εγώ….. 

Δεν θέλω να γράψω για το φιλί σου…

για τις χιλιάδες μικρές απόπειρες 

που βουλιάξανε…

Φιλούσα πάντα το μισό σου στόμα…Τόσο έφτανα…

Το άλλο μισό που δεν έβλεπα,

βλοσυρό και αγέλαστο…

Δεν είναι φιλί αυτό…

Είναι απάτη… 

Δεν θέλω να γράψω για το χάδι σου…

Ερχόταν μόνο από φόβο μη  χάσει….

Χάιδευες μόνο την ανάγκη σου…Τόσο έφτανες…

Το άλλο μισό, που δεν ένοιωθες,

σιωπηρό και τρεμάμενο πλάγιαζε δίπλα σου…

Δεν είναι χάδι αυτό…

Είναι απάτη…  

Δεν το μπορώ για σένα να γράψω…

Για το φιλί σου, για τις άκρες των χειλιών,

για το χάδι που δεν έδινες

για τ’ όνομά σου που λάτρευες

να το προφέρουν οι άλλοι…

Αλλά να ξέρεις

δεν είναι απάτη αυτό που σου λέω…

Δεν είναι τίποτα απ’ αυτά που σε δικαιώνουν.

Είναι ένα «ΚΡΙΜΑ» στον χρόνο γραμμένο

είναι ένα γράμμα που δεν παραδόθηκε

μ’ ένα υστερόγραφο ξεθωριασμένο…. 

Μία μικρή σκιά, μπορεί να είναι,

που ήρθε να πιεί νερό 

από την χάλκινη χούφτα σου….

                           Απρίλης 2002...

...Είπα ν' αλλάξω τον βυθό που με πνίγει

να ξεχαστώ σε καινούργιες ψυχώσεις

να μπω για λίγο στην δική σου αρρώστια,

αν και το ήξερα:

δεν θα το νοιώσεις.....

...Είπα να γίνω το μικρό παραμύθι,

για να μπορέσεις τον δράκο να κάνεις....

Ηταν η ανάγκη σου: να γίνεσαι θύτης...

μιάς και το ήξερα,

δεν θές να χάνεις...

        Κοίτα να κρύβεις καλά την ψυχή σου,

        όταν φοράς τον καινούργιο εραστή σου...

...Κι είν' η σκιά σου, πιό λαμπρή απο σένα.

Που δεν το ξέρεις, κι ούτε θέλω να νοιώσεις,

πως σου προσφέρω με ξεκούρδιστα νεύρα

την ευκαιρία σου να με τέλειώσεις...

Μες την μιζέρια του κόσμου που υφαίνεις,

νά' μαι κι εγώ μιά μικρή αφορμή σου:

σαν την ελίτσα στο στήθος σου επάνω...

μιάς και το ήξερα καλά το κορμί σου....

       Κοίτα να κρύβεις καλά την ψυχή σου

       όταν φοράς τον καινούργιο εραστή σου......

..Υπάρχουν κάποιες απορίες, που παραδοσιακά βασανίζουν τους περισσότερους μουσικούς... Αποτόλμησα μια πρώτη καταγραφή, αν και  σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερα ερωτήματα, συνήθως διανθισμένα με διαφόρων βαθμίδων και αποχρώσεων  μπινελίκια...

Επίσης, αποτολμώ μιά σειρά δειλών απαντήσεων, όπου με παίρνει δηλαδή....

Τα ερωτήματα λοιπόν αυτά, αρχίζουν να παίζουν μπάλλα με το που ανεβαίνει ο μουσικός στο πάλκο, και αρχίζει να μπαίνει ο κόσμος... ( "Εδώ θα κάτσουμε Μήτσο μου, αυτά να παραγείλλουμε Μήτσο μου, πλήρωσε να φύγουμε Μήτσο μου"....)

Λοιπόν....

- Γιατί όπως και να μετακινήσω το σκαμπό, πάντα θα πατά πάνω σε ένα (στην καλύτερη περίπτωση) καλώδιο;

(Απόπειρα εξήγησης:  Ξέχνα το…Πάνω στο πάλκο, έτσι κι αλλιώς γίνεται της πουτάνας από καλώδια και βύσματα. Δεν έχεις καμία πιθανότητα.)

 - Γιατί το όργανο που ακούγεται δυνατότερα από τα άλλα, είναι του μουσικού που παίζει δίπλα στην κονσόλα; (Ζαφείρη Ούουουου!!!!!!)    

( Ξεκάθαρη απάντηση:  τι να λέμε τώρα….) 

-Γιατί η γκόμενα που κιαλάριζα όλο το βράδι, φεύγει σχεδόν πάντα 10 λεπτά  πριν κάνω διάλλειμα για να μπορέσω να της μιλήσω;

( Απόπειρα εξήγησης: απόλυτη σκευωρία σκοτεινών δυνάμεων απέναντι στις πάναγνες  πλατωνικές προθέσεις μου…)               

- Γιατί μετά από μετά από τρεις ώρες δουλειάς,  κοιτάω το ρολόι μου και έχει περάσει μόνο μία;

(απόπειρα εξήγησης: Γιατί το ρολόι μου  δουλεύει σε άλλο μαγαζί από αυτό που δουλεύω εγώ…)

-Γιατί οι περισσότερες τραγουδιάρες θεωρούν πατρογονικό δικαίωμά τους να τραγουδούν τραγούδια καθαρά αντρικά; (π.χ. Οποια και νά ‘σαι, Δαχτυλίδια, κ.α)

(πιθανή εξήγηση:  γιατί έτσι…)

-Γιατί πρέπει να αρχίσω ΑΚΡΙΒΩΣ στην ώρα μου, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο τί ώρα θα τελειώσω;

(απόλυτη απάντηση: μην κάνεις μαλακισμένες ερωτήσεις…) 

-Γιατί σηκώνονται για χορό την ώρα που τελειώνει πιά το τραγούδι; 

(Καταραμένο σύνδρομο, που επιφέρει συνήθως ακαριαίες μεταβολές στον όλο σχεδιασμό εκείνου  που καταδικάστηκε να καθοδηγεί τους υπόλοιπους. Η αλλαγή πλάνου εκδηλώνεται συνήθως με ποιητικές φράσεις του τύπου « πάμε για φινάλε, παιδιά….. ΩΧ!!!!!  ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΝΑΛΕ!!!!! ΤΑΞΙΜΙ!!!  ΤΑΞΙΜΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!!!!!) 

 -Γιατί  η πιο ξενέρωτη παρέα μέσα στο μαγαζί,  είναι αυτή που κάθεται ακριβώς μπροστά μου;

(Μάτια γλαρά, ύφος βαθειάς ύπνωσης, ατμόσφαιρα πολικής ψύξης…Α, ναι, συνήθως φεύγουν σχεδόν τελευταίοι…)

-Γιατί ο «καταστηματάρχης» είναι μια χαρά όλη την βραδιά, αλλά πέφτει πολύ ψυχολογικά την ώρα που πρέπει να με πληρώσει;

(Αυτό δεν χρειάζεται επεξηγήσεις…)

-Γιατί το ποτό μου έρχεται πάντα τελευταίο, και αφού έχει σερβιριστεί όλο το υπόλοιπο μαγαζί;

(«αχ….  Συγνώμη…. Σε ξέχασα….»)

-Γιατί πάντα ο ένας από τους μουσικούς σπάει τα νεύρα όλων των υπολοίπων;

(Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένας… Συνήθως οι μουσικοί  είναι από την φύση τους αξιοσημείωτα βαρεμένοι … κάτι ξέρω κι εγώ ,για να σας το λέω  …)

-Γιατί η πιο μπάνικη ύπαρξη στο μαγαζί καρφώνει τον μπασίστα και όχι εμένα;

(Συνεσταλμένη απόπειρα απάντησης: μάλλον έχει πιεί πολύ, και γι αυτό δεν κεντράρει σωστά…)   

-Γιατί η τελευταία παρέα που  έχει απομείνει, δεν λέει να ξεκουμπιστεί με τίποτα;

(Αν ήξερα….) 

-Γιατί η ίδια προηγούμενη παρέα δείχνει να ενθουσιάζεται όλο και πιο πολύ, με τα τραγούδια που λέω στο τέλος για να τους στείλω;

(Γιατί είναι η ώρα του νόμου του Μέρφυ)… 

-Γιατί πάντα κάτι μoυ ακούγεται ξεκούρδιστο;

(Πιθανότερη εξήγηση:  Γιατί είναι…)   

-Γιατί πάντα το αιρ-κοντίσιον χτυπάει πάνω στους μουσικούς;

( Απόπειρα εξήγησης: Γιατί κάπου πρέπει να χτυπάει, και οι πελάτες διαμαρτύρονται… οπότε……  )  

-Γιατί ενώ εγώ δεν ακούω σχεδόν ποτέ τι παίζω,  οι πελάτες σχεδόν πάντα διαμαρτύρονται για την ένταση;

(Ξεκάθαρη απάντηση: Δεν ξέρω…)

-Γιατί πάντα ο ένας από τους μουσικούς (συνήθως ο μπουζουξής) είναι κολλημένος με το να σκαλίζει την κονσόλα όλη νύχτα;

(Δεν θέλω να αποτολμήσω απάντηση, γιατί πιθανότατα θα παρεκτραπώ…)

-Πώς γίνεται να σου ζητούν να παίζεις χαμηλότερα και ταυτόχρονα να «φτιάχνεις κέφι»;(Όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά δεν θα μάθω και ποτέ…)

-Γιατί οι χορδές έχουν την τάση να σπάνε λίγο πριν κάνω διάλειμμα, με αποτέλεσμα να αφιερώνω το διάλειμμά μου στην αλλαγή της χορδής;

(Προφανής απάντηση: Για να μην  πλήττω…)

-Γιατί ο ήχος, που ήταν εντάξει χτες όταν τελείωσα, είναι εντελώς μπουρδέλο απόψε;

(Απόπειρα απάντησης:  Δεν  ξέρω….)  

-Γιατί οι τραγουδίστριες θεωρούν ότι στο χι τραγούδι , η φωνή τους βγαίνει καλύτερα στον ψι εξωφρενικό τόνο (π.χ. Μι μπεμόλ ), με αποτέλεσμα να σπάει τα χέρια του ο κιθαρίστας  στους μπαρέδες και ο πληκτράς στα μαύρα πλήκτρα;

(σ.σ. … Αυτό το προβληματάκι λύνεται εύκολα. Παίζεις Μι ή Ρε, και την διαβεβαιώνεις ότι ναι, φυσικά και το παίζεις στον τόνο που σου είπε… αλίμονο… τι λες τώρα…)

 ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ, ΤΟ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΑΙΝΙΓΜΑ:

    Γιατί οι γυναίκες πάνε 2-2 στην τουαλέτα;

(Πιθανές εξηγήσεις:…

-Σχολιάζουν  τον απέναντι σφίγγουλα τεκνό……

-Θάβουν την τρίτη γυναίκα που έχει μείνει στο τραπέζι……

-Eπεξεργάζονται κατασκότεινα σχέδια……

-ανταλλάσουν γνώσεις και υλικά πάνω σε θέματα  μακιγιάζ……

-Εξηγούν η μία στην άλλη πόσο ο άντρας τους δεν τις καταλαβαίνει….

-…αναρίθμητοι άλλοι λόγοι….) 

Προφανέστατα, υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτήματα... Πείτε κι εσείς τίποτα....

…και αν ασθμαίνει το χαμόγελο

πάνω στις ράγιες της ζωής

σαν τραίνο στο τελευταίο ταξίδι, 

κι αν  οι αρμοί χαλαρώνουν και προδίδονται,

στα μυστικά νησιά των οριζόντων που δεν έζησες

ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει

μήπως και ’ρθεις, κάποια φορά.

Μήπως και σπάσουνε τα μάγια του μυαλού σου…

Μήπως και όλα αυτά που έζησες,

αναδυθούν από το ζόφο τον κρυφό σου

και ξεκλειδώσουν τις πικρές σου λιτανείες

τις προσευχές για τους θεούς που δεν σε θέλουν,

τα ακυρωμένα εισιτήρια του νόστου σου…

 Ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει,

ακόμα κι όταν  ευτελίζεις κι ευτελίζεσαι…

Ακόμα κι όταν την σιωπή σου υιοθετείς,

κι αιμορραγείς, 

και την θηλάζεις

πίσσα και τέφρα, και γρανίτη, και θυμό,

σιγή και σκόνη, και πολύχρωμες αφίσες,

ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει...

και προσδοκάει και ονειρεύεται

τη μέρα εκείνη που επιτέλους θα αφεθείς

να αναδυθείς, να γεννηθείς ,

να απεκδυθείς την αλλοπρόσαλλη μορφή σου

και κουβαλώντας τα σημάδια της σιωπής

μαργαριτάρια στο λαιμό και στο κορμί σου

να υψωθείς εκεί που σού’ πρεπε να ζεις…

να αφήσεις πίσω σου τα κάστρα της αβύσσου…

 Ένας εαυτός ναυαγισμένος σε προσμένει…     

…Μπουκάρησε αρειμάνιος και καραμπουζουκλής στο μαγαζί, κατά τις 11.00, μαζί με έναν τύπο με καπαρντίνα κλασίκ και ύφος κουρασμένου από τις επιτυχίες  μουλτιγαμίκου…

 Μπήκε τρεκλίζοντας μονόπατα, και κατάφερε να διασχίσει τα τρία μέτρα μέχρι την μπάρα, με σχετικά διακριτική παρουσία, αν εξαιρέσεις τρεις σκουντιές και δύο πατήματα σε άλλους πελάτες…  

 Άραξε στο σκαμπό, και άρχισε ένα μυστήριο νταραβέρι με κάτι βαρεμένες με ακριβά ρουχαλάκια… Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι γνωρίστηκαν εκείνη την ώρα… (πάντως, η γνωριμία, για όσο κράτησε, ξεκίνησε από αξιοσημείωτα θερμή, φτάνοντας στο κρεσέντο της ως τα πρόθυρα μιας αεροδυναμικής παρτούζας)…

 Εν μέσω εντελώς άσχετων τραγουδιών, ζήτησε να ακούσει Σιδηρόπουλο, μόνο και μόνο για να του δωθεί η ευκαιρία να κάνει γνωστό ολόγυρα, ότι «είχαν στενή φιλία». Ακαριαίο αποτέλεσμα της κίνησης, ήταν να την κατασπάσει στον γράφοντα, μιάς και έβγαζε μάτι η ξιπασιά… 

 Ήπιε την Άρτα και τα Γιάννενα, ανακατεύοντας κάθε γεύση, απογειωμένος σε μαγικούς συνειρμούς στους οποίους πρωταγωνιστούσε αδιαπραγμάτευτα και νικηφόρα, φτιάχνοντας φρικαλέους συνδυασμούς ξυδένιων αποσταγμάτων, βγάζοντας από στόμα  μύτη και αυτιά αλκοολούχες φούσκες και υδρατμούς… 

 Κάπνισε τα τσιγάρα μου που τα είχα αφήσει στην μπάρα, βούτηξε τον αναπτήρα μου, ήπιε τα ποτά που έφτιαχνε η μπαργούμαν για τον εαυτό της, με αποτέλεσμα η φουκαριάρα να κοιτάζει απορημένα το άδειο ποτήρι της, και να βάζει καινούργιο ποτό, το οποίο πάλι έπινε στην ζούλα ο  Μενούσηςομπιρμπίληςομεμεταγάς.

 Τον παρατηρούσα , και κατέγραφα. Πέρα από τα ακριβά του ρούχα, και μια περίεργα επαγγελματική τσάντα-βαλιτσάκι παρατημένη στα πόδια του, όλα τα άλλα ήταν για πολλά τελάρα μπούφλες. Ύφος δέκα καρδιναλίων, σώμα ατάκτως πεταμένο στο σκαμπό, κάτι σαν μπόγο που τον ξεχάσανε από πέρυσι εκεί οι καθαρίστριες… Ευρυμετωπία (τρανό σημείο του ποιητή), ύφος που ατενίζει το μέλλον (ενώ ταυτόχρονα το χέρι χουφτώνει το παρόν), και μία περιμετρική τσουλούφα γύρω –γύρω από τον ηλιακό , η οποία τσουλούφα με έβαλε σε χοντρό δίλημμα. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν μου θύμιζε πιάτο δορυφορικής, ή αεροτομή, ή τελικά κάποια πολύ άπονα ποδοπατημένη βεντάλια… 

 Κάποια στιγμή, στην μπάρα, βρέθηκε να κερνάει με χαρακτηριστική άνεση άλλα πέντε άτομα, μεταξύ αυτών και τρεις χαριτόβρυτες Δεσποσύνες, τις οποίες καταχέριαζε εναλλάξ. Νόμιζα ότι είχε βγάλει άλλα δυο-τρία χέρια. Ο Λερναίος γκόμενος… ένα τέτοιο πράμα… 

 Στις 02.30, ζήτησε λογαριασμό, για να πληρώσει για όλους. ( Οι όλοι, εν τω μεταξύ, την είχαν κάνει με πηδηματάκια)… Η λυπητερή, ήταν 260 ευρώ. Και εκεί, έγινε το έλα να δείς.

-Είστε γελοίοι, και καραγκιόζηδες!!!!

-Μα , σας παρακαλώ, Κύριε…

-Πάρτε τα λεφτά σας , γελοίοι!!!!

-Μα, σας παρακαλώ κύριε…

-Αντε, ρε, καραγκιόζηδες!!!!

-Πάρτε πίσω τα λεφτά σας, δεν τα θέλουμε!

-Φέρτα!!! ( ήχος χαρτονομισμάτων που σπρώχνονται βίαια στην τσέπη)

-Θέλουμε να φύγετε …

-Δεν φεύγω!! Φωνάξτε την αστυνομία!!!! 

 Βρε μπελάς που μας βρήκε!!!! Η αστυνομία ήρθε, και βρήκε έναν τύπο καστανόχωμα εντελώς, να διαμαρτύρεται όχι ότι τον κλέψανε στον λογαριασμό, αλλά ότι το μαγαζί ήταν ακριβό… (λες και δεν μπορούσε να δει τον τιμοκατάλογο) …  

-Θα σας κάνω μήνυση, ρε!!! Ξέρετε ποιος είμαι εγώ, ρε;;;;; 

-Σας παρακαλώ, κύριε, ( ο Μπάτσος). Ηρεμήστε. Εσείς Κύριε, με την καπαρντίνα, που είστε μαζί του, γιατί δεν τον λογικεύετε;

-Ουργκλμπρεχτφσφσφσφς… (σεμνό ρέψιμο…)

-Καλά, αφήστε, και σεις τα χάλια σας έχετε… …

 Τελικά, τον τύπο τον πήραν οι μπάτσοι , ενώ φώναζε «Θα σας δείξω εγώ, είμαι ψυχίατρος εγώ, έχω σπουδάσει εγώ!!!!!!», και κατακεράυνωνε με ποταμούς μηνύσεων όλους τους παρευρισκόμενους, το μπωλ με τα ξηροκάρπια, δύο ψωμάκια με φυστικοβούτυρο, και έναν περαστικό αποσβολωμένο μούργο που απόμεινε να κοιτά με πληγωμένο ύφος…  

 Πρωί –πρωί, ο διακεκριμένος επιστήμων,  κονόμησε μια μηνυσάρα ξεγυρισμένη, και μια καταγγελία στον Ιατρικό Σύλλογο, να’ χει να πορεύεται μέρες που είναι, και βέβαια τού φταίει η κεφάλα του.. Βλέπεις , όλα αυτά γίνονταν την ώρα που θεωρητικά είχε εφημερία. Εξ’ ού και το βαλιτσάκι στα πόδια του….

Ποιος του είπε να λέει δυνατά στις καταχεριζόμενες;

Και ποιος τα άκουγε και τον έδωσε στεγνά;;;  

 Η μπαργούμαν με το εξασκημένο αυτί, που της έπινε όλο το βράδι τα ποτά της, πήρε την εκδίκησή της….      

Μέσα σε χίλιες σιωπές μπορώ να ξεχωρίσω

πόσο διαφορετικά μυρίζει το δέρμα σου

όταν αγωνιάς να παραδοθείς…

πως αναβλύζουν οι πόροι  σου γιασεμιά,

 και σανταλόξυλα,και κλειδωμένες πόρτες…. 

 Έσκυψα πάνω σου γεμάτος σιωπή και απώλεια…

θέρισα μόνο τις τρεις τελευταίες γραμμές του λεπτοδείκτη,

την σιωπή που θα ήθελε να γίνει τραγούδι,

και δυο τραβηγμένα χείλη που έμοιαζαν  χαμόγελο…  

Η μέρα των γενεθλίων μου πέρασε.

Ο γενέθλιος νόστος μου όχι ακόμα….

Μαζεύω βροχές και μουλιασμένα φύλλα

και ξεχασμένα τραγουδάκια,

κι ένα χαμένο καραβάκι χάρτινο.

Ακροβατώντας στην σκηνή χαμογελώ

 κι αφήνομαι να γίνω εγώ ο ίδιος η δική σου η απουσία….

Έτσι, για να μην νοιώθεις μοναξιά….. 

Υπουλο πράγμα η μοναξιά….

Ειδικά όταν δεν την ακούς

την ώρα που ανοίγει

αθόρυβα την πόρτα

για να μπει στο σπίτι.... 

Σε έτρεφα, σε ζέσταινα

 σαραντατόσα χρόνια

κι απόψε μ’εγκατέλειψες

 χωρίς καμιά συμπόνοια…

 Το ξέρω, ότι  έφταιξα…

ατσούμπαλος λιγάκι,

μες την απροσεξία μου

δεν είδα το σκαλάκι… 

Σε χτύπησα, σε πόνεσα…

Δικαίως εξεμάνης…

Όμως κι εσύ δεν έπρεπε

έτσι να μου την κάνεις…  

Σε  είχα το καμάρι μου

δεν σ έιχα σαν και τ’ άλλα…

μα τώρα πιά, μας χώρισε

 η γαμημένη σκάλα…. 

Νύχι, νυχένιο νύχι μου

Νύχι καρανυχάτο

Πώς βάσταξες και μ΄άφησες

ένα μουντό Σαβάτο…

 Φρικαρισμένο νύχι μου,

πού πάς, γαμώ την τύχη μου… 

Και κάθομαι και στιχουργώ,

μία «Ωδή προς νύχι»…

Που σε γυρεύει η κάλτσα σου

κι οδύρεται, και βήχει…

Που σε ζητούν τ’ αδέλφια σου,

κι οι πονεμένοι στίχοι….

Που με ρωτούν τι έγινες

του δωματίου οι τοίχοι...

Πώς θα την βγάζω τώρα εγώ;

Να πάρω δεκανύχι;…….. 

Από την Γαύδο ως την Αντίπαρο,

 φτηνό ήταν το εισιτήριο:

μια παιδική ασπρόμαυρη φωτογραφία,

ένα παιδί με ηλικιωμένα μάτια,

μια προδοσία που δεν κόστισε και πάρα πολλά,

κι ένας καθρέφτης  για τυφλούς ακροατές….

Κι απ΄ την Στυλίδα ως την Χαλκιδική,

πέντε γραμμές στο χάρτη,

πέντε γραμμές θανάτου παρά τρίχα,

και τρέλας από ανάγκη…

ένα λευκό φόρεμα που σπάει στις λάσπες,

Και μια μικρή ξυραφιά στο κάτω μέρος της ματιάς,

εκεί ακριβώς

που επωάζονται τα μελλούμενα λάθη…

Παράξενη Γεωγραφία, μου χρεώνεις να μάθω ζωή μου…Αταίριαστα χρώματα δίνεις.

Όταν ήμουν παιδί, κοιτούσα τον χάρτη,

κι ονειρευόμουν.

Τώρα με κοιτάζει εκείνος,

          κι ειρωνεύεται… 

 Ειναι γνωστό σε όλους σας, το πόσο χρήσιμοι είναι οι αυτόματοι μεταφραστές. Εισάγεις -ας πούμε- ένα κείμενο στα Αγγλικά, πατάς ένα κουμπί, και ΤΣΟΥΠ!!! , ορίστε αμέσως  το κείμενο μεταφρασμένο στα Ελληνικά, σε απόλυτα  πιστή και γλαφυρή  απόδοση.

Κλασσικό παράδειγμα, το παρακάτω πιπεράτο, αποκαλυπτικό και απίστευτα ερεθιστικό απόσπασμα απο τα αριστουργήματα τής ερωτικής λογοτεχνίας.

Παρατηρήστε το πώς η πιστή μετάφραση τού προγράμματος, θα "απογειώσει" τις αισθήσεις σας.

Καλή ανάγνωση, και.... φρόνιμα.  Οσο γίνεται, δηλαδή, μιάς και η μετάφραση μας φέρνει την κορύφωση τών αισθήσεων κυριολεκτικά στο πιάτο..

 ΠΑΜΕ ,ΛΟΙΠΟΝ...

"Νέος λάγνος κανόνας γυναικών 

Η Ολίβια δόνησε από τα μικροσκοπικά σορτς της, αρχίζοντας τους όταν έφθασαν στους αστραγάλους της. Ήμαστε γυμνοί, και ήμαστε σε έναν starlit παράδεισο. Τα χέρια μου δεν άφησαν ποτέ τα tits της ακόμα κι αν έκαμψε χαμηλά για να τοποθετήσει το κεφάλι της πολύ κοντά σε οργιμένος δέκα ίντσα μου boner. "Είναι όλα τα άτομα μεγάλα όπως σας;" εγκωμίασε. "Έχω δει μόνο περίπου τρία άτομα στον ενήλικο ανιχνευτή φίλων, και δεν ήταν σχεδόν αυτά μεγάλα. Τι εάν δεν μπορώ να σας χειριστώ μέσα μου;" Γέλασε αμέσως προτού να παγώσω. "Ακριβώς kidding ηληκιωμένος," χαμογέλασε σε με ένα μεγάλο μεγάλο χαμόγελο και έκαμψε στο στόχο το Dick μου. Απασχολήθηκε σε με πάνω-κάτω όπως έναν υπέρ. Εγλέωσε prong μου από την άκρη στη ρίζα, που δοκιμάζει κάθε ίντσα του δυνατού ξίφους μου. Η Ολίβια μαστίγωσε τη γλώσσα της στο κεφάλι τσιμπημάτων μου, που παίρνει τον προ-θuμ-προ και που τρέχει τον όπως μια ερμηνεία πέρα από τα χείλια της. Η ευτυχής και επιταχύνοντας γρήγορα γλώσσα της, πήρε αναποδογυρίζει τις σφαίρες μου, που ενυδατώνουν τις με τη σάλιο από το καυτό μικρό στόμα της. ¶ρχιζα να σκέφτομαι ότι να μην έχει δώσει ποτέ ένα κατάλληλο blowjob επειδή δεν το έβαζε στο στόμα της. Ακριβώς έπειτα άνοιξε ευρέως και κατάπιε το μανιτάρι μου ΚΑΠ σε ένα gulp. Τα μάγουλά της διόγκωσαν και τα μάτια της ήταν ευρέα, αλλά μέσα στη γλώσσα της που συναγωνίστηκε γύρω από την κορυφή. Παραλύθηκα με τον ενθουσιασμό. Τα βαριά στήθη της ήταν τεράστια. Τα χέρια μου ήταν πλήρης προσπάθεια να τηρηθούν από τη γραμμή θέας πρόσφατα αποκαλυφθείσες θαυμάσιες δυνατότητες κόκκορας-απορρόφησής της. Οι σφαίρες μου συμβλήθηκαν μια άλλη ίντσα όταν φάνηκε να ανοίγει ως εκ θαύματος ο λαιμός της και γλίστρησε άλλου έξι ίντσες κάτω από το στομάχι της. Ήξερα ότι είχε περίπου οκτώ ίντσες, και τα χείλια της φάνηκαν να είναι ακριβώς από την προσιτότητα των σγουρών μαύρων pubes μου. Η Ολίβια εστέναξε και άρχισε το κεφάλι της πάνω-κάτω, ξίφος-που καταπίνει με όπως έναν υπέρ. Το σάλιό της έτρεξε copiously πέρα από τον κόκκορά μου και σε όλα τα pubes μου, που ενυδατώνουν με τόσο λεπτομερώς ότι ήταν σε θέση να γλιστρήσει το πρόσωπό της πάνω-κάτω αρκετά γρήγορα. Έπρεπε να την ρωτήσω Ήμουν έτσι κεράτινος και γυρίζω-επάνω από τα νέα tits και τον ηλικίας γάιδαρο δεκαοχτώ ετών της που θέλησα ακριβώς για να είμαι κεράτινος ηληκιωμένος, ακριβώς λίγο. "Μπορώ να έρθω στα tits σας;" Ψιθύρισα, μόλις αρκετά δυνατός για την για να ακούσω. Έστρεψε τα μπλε μάτια αγαπών της στο ορυχείο, και ορκίζομαι ότι χαμογέλασε ...  "Μμμ-μμμ-χμμ," είπε, και κούνησε τη συγκατάθεσή της. Την εστέναξα, και ευχαρίστησα. Αγαπώ τις ενήλικες γυναίκες ανιχνευτών φίλων!"

Αυτός ο άνθρωπος, ποιος ξέρει τι έχει…

διάγει τελείως κανονικά…

νωρίς στο κρεβάτι, δυο-τρία τσιγάρα…

καπνός δαχτυλίδια, τα μάτια κλειστά…  

Οι τρέχουσες ανάγκες… όλοι εκείνοι στη δουλειά…

τα μαλλιά πού ‘χουν κι όλας γκριζάρει…

κι απέναντι, στο κάδρο, καρφωμένοι από καιρό,

πάντα χαμογελάνε δυό φαντάροι… 

Αισθάνεται ένοχος αυτός, κατά βάθος,

όταν η γυναίκα του η νόμιμη

σπάει τον προσωπικό του χώρο

υποτακτική και φρόνιμη… 

Τα όνειρά του θα ‘ρθουν ,

πακέτο πόζες της στιγμής

που πάντα μπερδευόταν εκεί μέσα…

Νωρίς για αναπολήσεις.

Αργά πολύ για πυρετό.

Αυτός, θα φτάσει μόνος ως το τέρμα… 

Μαζεύει από χρόνια στου μυαλού του τα αμπάρια

των ημερών του τα στραβά τα κέρματα…

εύθραυστος στη συνθετική του πανοπλία

και λίγο ζαλισμένος τ’ απογεύματα… 

Ο κόσμος του:  μια νότα από πορσελάνη..

καταμεσής στη λεωφόρο θα την δεις περνώντας…

Η νύχτα του, μια πόρτα τόσο μικρή… κι αυτός,

 μικραίνει,

 και πεθαίνει ξυπνώντας …..        

Δυο –τρία πράγματα, αφιερωμένα εξαιρετικά με όλη μου την αγάπη και το δέος -(Γιάννη Ού-ουυυυ!!!!!)- που μου γεννά η υπεύθυνη, άμεση, αμέριστη, άδολη, απεριόριστη, και γεμάτη ενδιαφέρον, στοργή και παχυδέρμ – συγνώμη, προδέρμ ήθελα να πω- στάση και τακτική κάποιων εταιρειών που υποτίθεται ότι νοιάζονται για σένα.

Φυσικά και νοιάζονται. Όπως ακριβώς ο λύκος για τα πρόβατα… 

 Έχω ένα από τα  «καλά» συμβόλαια ζωής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.  Τους πληρώνω ανελλιπώς εδώ και 20 –ΕΙΚΟΣΙ- χρόνια, και δεν έχω χρειαστεί ΠΟΤΕ , ΚΑΜΙΑ από τις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι όταν χρειαστώ θα μου παράσχουν. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι το συμβόλαιο μου είναι υπερβολικά καλό για τα λεφτά που μου παίρνουν, ενώ όταν μου έπαιρναν περίπου τα ίδια πριν αρκετά χρόνια, όλα ήταν μια χαρά. Έτσι προσπαθούν να με κάνουν να δεχτώ κάποιες τροποποιήσεις «για το καλό μου», οι οποίες με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Προσέξτε λοιπόν, μια δόλια και επιεικώς κραγμένη κίνηση που προσπάθησαν να «περάσουν» …

 Ηρθε το χαρτί για να  πληρώσω τα ασφάλιστρα της τριμηνίας. Επειδή δεν το έβρισκα, πήγα και πλήρωσα με ένα παλαιότερο χαρτί τους, μιας και το βασικό ήταν ο αριθμός συμβολαίου. Πλήρωσα κανονικά, η τράπεζα ενήργησε κανονικά, και πέρασαν 40 ημέρες, όταν φίλη μου που εργάζεται στα κεντρικά τους, με ειδοποίησε ότι σε ΔΥΟ ημέρες το συμβόλαιό μου θα ΑΚΥΡΩΝΟΤΑΝ . Ένα συμβόλαιο για το οποίο πληρώνω κανονικότατα 20 ολόκληρα χρόνια.

-ΜΑ, της λέω,  ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΦΗΣΕΙ ΑΠΛΗΡΩΤΗ ΤΡΙΜΗΝΙΑ!!!!!!!  ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΟΣ, ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ. 

-Έχεις την απόδειξη της τράπεζας; να μου την στείλεις με FAX… 

Την έστειλα την απόδειξη, και το μυστήριο διαλευκάνθηκε…. Λοιπόν….  ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΛΗΡΩΣΑ, ΕΙΧΕ  4 !!!!!! (ΤΕΣΣΕΡΑ!!!!!!!!!) ΕΥΡΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ. ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΡΩ, ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ ΣΤΑ ΜΟΥΛΩΧΤΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ….  

Το όνομα της ασφαλιστικής δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού ΟΛΕΣ με τον ίδιο τρόπο κινούνται. Θα ήθελα όμως να μου πείτε πώς χαρακτηρίζετε αυτή την «μαγκιά»…  

Μια χαρά μας βρίσκω…      

  Στα …27  χρόνια που τραγουδώ, τέσσερα είναι τα "μέρη" που αγάπησα….

 Το Λυχνάρι στον Αη- Γιώργη του Κορυδαλλού, γιατί ήμουν 20 χρονών, και τραγουδούσα Νιόνιο και Revival και Doors,  και είχα την γλυκιά τρέλα να κάνω ότι μου γουστάρει, και να έχω από κάτω όλους τους υπόλοιπους το ίδιο τρελούς σαν εμένα, να εκστασιάζονται  με τα  ίδια ακούσματα…  

  Το  «ΕΜΜΕΤΡΟ» , στο Μοσχάτο, όταν το 1990- 1994  με την Γιώτα Νέγκα, καταθέταμε  ότι λαχταρούσε η ψυχούλα μας, και βρεθήκαμε μπροστά στην απίστευτη έκπληξη, να δούμε τις επιλογές και την προσπάθειά μας να επιβραβεύονται με τον πιο απίστευτα ομορφο τρόπο…   

    Το «ΦΑΛΤΣΟ»  στην πλατεία Μέμου, γιατί ήταν το δεύτερο σπίτι μου, το μαγαζί του κολλητού μου από   μικρό παιδί, του  Faltsoo, αλλά και του άλλου φίλου μου, του pramateftis .  Την έβρισκα  με το να βλέπω αυτές τις αγαπημένες μου σκατόφατσες , ο ένας με τα ερωτικά του, (το μεγαλύτερο κρεσέντο πολυλογίας του ήταν ένα βράδι που του είπα « Καλησπέρα», και μου απάντησε «ναι»), και  ο άλλος με τα υπαρξιακά του, (το μεγαλύτερο σολάρισμα ξεφαντώματος που τράβηξε, ήταν ένα βράδι που δεν μπορούσε να βρίσει τους πάντες, γιατί είχε πονόδοντο) ....  μέχρι να έρθει η ώρα που με μια κιθάρα προσπαθούσα να μας πάρω όλους μαζί από εκεί, και να ντύσω τα ημερολόγια με άλλα ρούχα…. Αρκετές φορές, με επιτυχία….  

Και το «ΘΕΣΙΣ»… στην Αλίμου. Έτη 8. Κάθε Τρίτη βράδι. Αυστηρά ROCK.  Και κάτι ξεγυρισμένες   τραγουδάρες, από το μηδέν, μέχρι το εσύ που δεν θα έρθεις…. S.S. RIDER….  

Στο αμέσως επόμενο χάσιμό μου, θα σας πώ κάτι απίστευτα σκηνικά, και για τα 4 αυτά μαγαζιά…. Επί του παρόντος, λέω να πάω να βάλω ένα τσιπουράκι….  

Ο εσμός των γιορτών την έκανε με πηδηματάκια, και είναι καιρός να ξαναλειτουργήσουμε σγα-σγα…… 

 WHO  THE  FUCK IS ALICE…………….

 …ο Γιώργος Μακρής εμφανίστηκε κι αυτός, όπως και ο Βασίλης Νικολαίδης, στους αγώνες   Ελλ. τραγουδιού της Κέρκυρας, το 1981.

 Η αύρα που απέπνεε ο ανυπολόγιστος Μάνος Χατζιδάκις, έκανε να μαζευτούν σε μια συνολική , μοναδική παρουσία, άνθρωποι που δεν θα ξαναείχαν ούτε πριν ούτε μετά, την ευκαιρία να  ακουστούν από τον πολύ κόσμο…  Ελάχιστοι από αυτούς διασώθηκαν από την δίνη τής εμπορικότητας. Ο Λάκης ο Παπαδόπουλος («και θα χαθώ, από κοντά σου θα χαθώ», με την φωνή τής Ισιδώρας Σιδέρη,αγαπητά μου Χατζηγιαννάκια), οι Κατσιμίχα φυσικά,με το «μια βραδιά στο λούκι»,(αν και το ΜΠΑΜ τους δεν έγινε παρά 4 χρονάκια αργότερα, και κάνα-δυό άλλοι… 

Ο διοπτροφόρος Γιώργος Μακρής , είχε πάρει το  δεύτερο ή τρίτο βραβείο με το « Ω!!!!! δέσποινα των λογισμών μου» (και της καρδιάς τσελεμεντέ!!!)… Στον «Αρλεκίνο» της οδού Κοδριγκτώνος, το 1982  με τον Ζουγανέλη, έκανε την πρώτη και τελευταία του   «σαιζόν» με την ευρεία έννοια … Έπειτα, στράφηκε σε φόρμες που ερωτοτροπούσαν με την Τζαζ, και κάποια στιγμή έχασα τα ίχνη του… Δεν κατάφερα καν να βρώ φωτογραφία του στο διαδίκτυο.

 Αφιερωμένοι οι στίχοι του που θα παραθέσω πιο κάτω, στον Orfeus και την Shakti, που εκείνο το βράδι Πρωτομαγιάς, δεν κατάφερα να τους κάνω το χατήρι και να θυμηθώ τους στίχους… 

Το τραγούδι λέγεται «Γυναίκα»…

Οι φράσεις είναι ραγισμένες, και η φωνή του τύπου εξαίσια ημιτελής και αφτιασίδωτη…. 

Πάμε λοπόν…

  «  Για το χρώμα των ματιών σου, ναι…

θάμπωσε για πάντα ο κόσμος… ναι…

Πού ’ναι οι κόρες με την άγρια τη ματιά, Γυναίκα;

Γενήκανε εταίρες και κυράδες με ουρά, Γυναίκα…

και γίνηκες τόση δα, μια σταλιά, με μιάς…

Και σύρθηκες, πρόδωσες, έγινες σκιά… 

Στην σκεπή σου, δεν ακους : Γριά

κλαίει τις νύχτες η βροχή για μας…

Και κείνοι που σε σήκωσαν

στα χέρια τους ψηλά Γυναίκα,

σαπίζουν στις ταβέρνες, και πεθαίνουν σα σκυλιά, Γυναίκα…

 και γίνηκες τόση δα, μια σταλιά, με μιάς…

Και σύρθηκες, πρόδωσες, έγινες σκιά… 

Και δεν σε γνωρίζει πιά κανείς…

Γραφικό νησί σε κάρτες…. Ναι….

Σου μένει να μαζέψεις

 τα σακάτικα πουλιά, Γυναίκα…

Μαζί σου ξεψυχάν στα λαϊκά περιοδικά, Γυναίκα..

Που γίνηκες τόση δα,μια σταλιά με μιάς…

Και σύρθηκες, 

      Πρόδωσες, 

             Έγινες     

                     Σκιά…    »   

      Να’ σαι καλά Γιώργο, όπου κι αν βρίσκεσαι…

… κι ήρθαμε μονάχοι ως εδώ

τα λειψά μας χρόνια στολισμένοι…

βγήκαμε απ’ την κεντρική οδό

σε μια προκυμαία φωτισμένη…. 

…κι ύστερα χωρίς αποσκευές

αλλόκοτοι κι αδέξιοι επιβάτες

νυχτώσαμε σε λάθος αποβάθρες…

…ώσπου το ταξίδι έφυγε μόνο του… 

Φτάσαμε στου χρόνου τη στροφή

τα παλιά μας λάθη χρεωμένοι…

έσταζε σιωπές η οροφή,

κι ήμασταν από καιρό χαμένοι…

Η  λευκότερη  απόχρωση του χλωμού, είναι ένα ασθμαίνον συνονθύλευμα με δέκα χιλιάδες δόντια και νύχια…

 Η πιο τρυφερή νότα, μπορεί να σε ξεγυμνώσει….

 Τα τραγούδια που λατρεύω, έχουν αποσυρθεί. Πάμε για καινούργια σουξά !!!!!

 Δεν θα έρθει κανείς να εναποθέσει πάνω  στις αποσυνθέσεις μου πέντε σταγόνες χαμόγελο. Δεν είναι και υποχρεωμένος, άλλωστε…. Το μικρό καφενείο του απίστευτα μαλάκα Στέφανου, έχει κλείσει από νωρίς. Τα φώτα έχουν σβήσει, και είναι ο καιρός να σου δείξω πόσο πολύ παλιοχαρακτήρας είμαι…

Αλήθεια σου λέω, είμαι εντελώς καργιόλης…  είχες απόλυτο δίκιο για μένα…

 Μπορείς να εισπράξεις σαν επιβεβαίωσή σου, και αυτό το μικρό στιχάκι… Πάρε το σαν ένα μικρό δείγμα μανόν για τα νύχια . Είναι φοβερό χρωματάκι…. Η λευκότερη απόχρωση του χλωμού… Κι αν χάνω στην ρωσική ρουλέτα στο μικρό καμαρίνι του χαμόγελου που δεν ήρθε, θα συνεχίσει άλλος σολίστας… Α, ναι…

Το στιχάκι που σου έλεγα….

…Το  ασημένιο σου,

το κοραλλένιο  σου…

το μεθυσμένο σου  το μενταγιόν,

πήγα τ’ αγόρασα,

και σου το φόρεσα

να φυλάει τον άσπρο σου λαιμό…… 

  Και η πέτρα σαν κόκκινο φιλί…

σαν κι εκείνο που το πόθησα πολύ… 

  Το ασημένιο σου,

 το κοραλλένιο σου,

το μεθυσμένο σου το μενταγιόν,

σαν χαμόγελο

σου το χάρισα

να φυλάει τον  άσπρο σου λαιμό……. 

  Μέρες διαβήκανε

που μ’ αρνηθήκανε

πόσος καιρός που έχω να σε δω… 

νότες που στάξανε

γυαλιά που σπάσανε

κι ήρθε και ξεθώριασε κι αυτό…

  …Και η πέτρα του σαν ψεύτικο φιλί…

Σαν κι εκείνο που με γέλασε πολύ….

  Ήθελα να’ ξερα,

ήθελα να ‘ βλεπα,

ήθελα , φως μου, κάτι να σου πω, 

πες μου , πως μπόρεσες

και δεν το φόρεσες

λίγο στ΄ όνειρό μου να σε δω……

Υ.Γ.   Δεν είμαι ένας μικρός μάγος, όπως λέει ο Νίκος. Μακάρι να ήμουν.

Υ.Γ.   Μετά απο πολλούς μήνες, βρήκα μέσα σε μια παλιά τσάντα, μια τελευταία χάντρα απο το μενταγιόν, και το ένα σου χείλι. Χαμογελούσε.

Μόνο του.

 Αλλού....

…Λοιπόν, η βραδιά κύλησε σχετικά ήρεμα… Υπήρχε μια σχετική κίνηση στο μαγαζί, κυρίως από ανθρώπους που μας είχαν συνδέσει εντελώς, και την είχαν δει να ασχοληθούν με τα δικά τους μεράκια. Χρήμα και συνολάκια… Πήρα  από νωρίς χαμπάρι το όλο θέμα, και έκανα μια πλήρη στροφή σε  σύννεφα μπαγκατέλας, παρακαλώντας να περάσει πιο γρήγορα η ώρα…

Η ώρα πέρασε στην ώρα της, -όπως πάντα-, και κατά τις 2.30 πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Ανυπομονούσα να γυρίσω στα ζεστά μου, με παντοφλάκια και όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ που φοράνε οι σούπερ-ήρωες όταν κλείσεις το κόμικ…

Θα ήταν περίπου τρεις η ώρα, όταν έβαλα το κλειδί στην εξώπορτα.Το έστριψα δεξιά. Ξερός κρότος. Το δοκίμασα προς τα αριστερά. Πάλι ξερός κρότος. Η πόρτα παρέμενε αμετακίνητη στις απόψεις της.

 Πέσανε τα πρώτα μπινελίκια. Ξαναδοκίμασα. Πάλι και δεξιά και αριστερά, σπρώχνοντας και τραβώντας εναλλάξ. Παγερή αδιαφορία… Η πόρτα φερόταν σαν γκόμενα που με έχει απορρίψει προ πολλού… (και στο έλεγα, μαλάκα, να φέρεσαι πιο σκληρά, )… Δεύτερος γύρος από μπινελίκια, διανθισμένος με τα πρώτα δειλά καντήλια…

Δέκα λεπτά και αρκετά βρωμόλογα αργότερα, αναγκάστηκα να αποδεχτώ την ήττα μου, και να στραφώ για βοήθεια στους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας… Τους ξύπνησα όλους (δεν είναι και πολλοί), και εξέθεσα εμπεριστατωμένα το πρόβλημά μου…

-Κλειδώθηκα απ’ έξω!!!

-Κάνε κουράγιο, η εξώπορτα έχει χαλάσει .Έχουμε καλέσει κλειδαρά!!!

 Μιά κουβέντα ήταν αυτή… Ακολούθησε ένας μάλλον όχι πρωτότυπος μονόλογος, στολισμένος με λέξεις όπως «κρυώνω», (σερβίρεται με τρέμουλο,)   «κατουργιέμαι, γαμώτο» (σερβίρεται με ελαφρύ χορευτικό με ενωμένα τα πόδια),  «το έχω δαγκώσει» ( αυτό σερβίρεται χωρίς διευκρινήσεις) και « που είναι ο μ&*%#$ ο κλειδαράς…….»

Τρία τέταρτα, οχτώ χορευτικά και δεκαπέντε σολαρίσματα  ακατάσχετης υβρεολογίας αργότερα, ο κλειδαράς ήρθε.Η ώρα, τέσσερεις.

-Μην ανησυχείτε, θα την ανοίξουμε …

Πλακώθηκε στην δουλειά και την ηρωική προσπάθεια, αλλά η πόρτα επέμενε να μην ανοίγει… Εγώ χόρευα τον ινδιάνικο χορό της χαμένης τουαλέτας , και βρίζαμε και οι δύο ταυτόχρονα. Ο κλειδαράς είχε την απόλυτα φαεινή έμπνευση…

-Να σκαρφαλώσουμε στον πρώτο όροφο!!!!

-………(πολύ δυνατή σιωπή από μέρους μου)…

Μας κατέβασαν μια σκάλα απο κείνες που ανεβαίνεις για να φτάσεις να αλλάξεις τη λάμπα, και ο κλειδαράς κατάφερε να σαλτάρει στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου…

-Ανεβείτε και σεις, εύκολο είναι!!!

-..........(Εύκολο είναι;)

Από τις φωνές και τα καντήλια, διάφορα κεφάλια είχαν σκάσει μύτη στα γύρω μπαλκόνια, σαν κουκούτσια από μαραγκιασμένα φρούτα, και παρακολουθούσαν με έκδηλο ενδιαφέρον την οντισιόν μου για τον πρώτο ρόλο της ταινίας «Ο Σπάιντερμαν αντεπιτίθεται»…

Τα πρώτα σκαλάκια ήταν εύκολα… Στα πιο πάνω, η σκάλα άρχισε να τρέμει. Στα δύο τελευταία, έτρεμα κι εγώ και η σκάλα. Έκανα την ανάγκη φιλότιμο, και τσεκάρισα την απόσταση μέχρι τον τοίχο του γείτονα. Έπρεπε να κάνω ένα ψιλοαλματάκι , αλλά…

…αλλά είμαι γνωστός υψοφοβικός… Παρ’ όλη την υψοφοβία μου όμως, άντλησα θάρρος και δύναμη από τις παροτρύνσεις των γειτόνων…

-Άντε, κουράγιο, εύκολο είναι!!!

-Μην κωλώσεις τώρα!!!

-Τέλειωνε, θέλουμε να κοιμηθούμε!!!

 Τσεκάρισα τους πανίσχυρους μυώνες μου…δικέφαλοι, τρικέφαλοι, τετρακέφαλοι, ήταν πανέτοιμοι, και διψούσαν για δράση…  Έριξα μια δειλή  και νοσταλγική ματιά στο στέρεο έδαφος δυόμιση μέτρα πιο κάτω, έβρισα νοερά τον faltsoo,(ξέρω εγώ γιατί το λέω….) ,  και έκανα το χαριτωμένο πηδηματάκι μου, προς άφατη τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού..

-Μπράβο!!!

-Αυτό ήτανε!!!!

-Είσαι μεγάλος!!!! 

Ωραία.. τώρα τι κάνουμε ;;;; Το πάτημα στην μεσοτοιχία είχε πλάτος περίπου 30 πόντους, το μπαλκόνι ήταν ενάμιση μέτρο πιο πάνω, το έδαφος δυο απελπισίες πιο κάτω, ο κλειδαράς πώς σκατά ανέβηκε;

-Δεν πάω πουθενά. Εδώ θα ξημερώσω…

Πέντε αιωνιότητες αργότερα, γύρω στις πέντε παρά, με βοήθησε ένας πονόψυχος σουρωμένος που πέρναγε, να κατέβω αρτιμελής. Ο κλειδαράς από μέσα, έχανε διαδοχικές μάχες στην πάλη του με την κλειδαριά, και εγώ κατέφυγα στο τελευταίο ανοιχτό μπαράκι, στην πλατεία.

Εφαγα στην μάπα 5-6 τελειωμένα σκυλάδικα (παραθέτω ρεφραίν:  «ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΝΕ, ΠΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΤΟ ΝΑΙ»), απηύδησα , και πήγα να φύγω, αλλά  20  μέτρα πιο πέρα, τα  αδέσποτα της πλατείας, (καμιά δεκαριά ήτανε) μου την έπεσαν με πάθος, και με ανάγκασαν σε άτακτη οπισθοχώρηση , πίσω στο κωλόμπαρο, για να ακούσω και τα υπόλοιπα…

Κατά τις έξι και κάτι ψηλά, αφού κατάφερα να γυρίσω πίσω, ο κλειδαράς κατάφερε να ανοίξει την πόρτα…

-Ορίστε, είδατε που σας είπα θα την φτιάξουμε;  Μα εσείς είστε μπλε!!!   Γιατί είστε μπλε;;;;

 Δεν του έλυσα την απορία … τον άφησα και πήγα να ξεραθώ…Η ώρα είχε πάει πιά εφτά παρά, και ο spiderman έχει κι αυτός, ξέρετε ανάγκη από ξεκούραση… 

Δεν ξέρω αν πάρω τελικά τον ρόλο. Σίγουρα όμως, έκανα το καλύτερό μου, και χαλάλι και τα σκυλάδικα που έφαγα στη μάπα, και το ξηλωμένο παντελόνι, και η ψυξούλα που κονόμησα.

 Έτσι είμαστε εμείς οι ήρωες του καλού… Δεν κωλώνουμε… 

Ότι αγαπώ, είναι δεμένο σε ταξίδια…

Πάντα σε θάλασσες ξανοίγεται και φεύγει

σε κάτι άγονες γραμμές με απαρνιέται

σε ουρανούς που δεν τους ξέρω ταξιδεύει…

 Ότι αγαπώ, είναι δεμένο σε ταξίδια…

Κι έμαθα ετούτο τον κανόνα να φοβάμαι,

κι έμαθα ακόμα στους σταθμούς να περιμένω

κάτι που πότε θα γυρίσει δεν θυμάμαι… 

Μα το χειρότερο ταξίδι, είναι στο πλάι σου:

μακριά και δίπλα σου φριχτά να μεγαλώνω

και να λυπάμαι πιο πολύ για την απόσταση

όταν τα βράδια μες’ τα μάτια σου παγώνω…

 Κάποτε, πίστευα πως αν βιαστείς, προφταίνεις…

Τώρα που βιάζομαι, τα πάντα μένουν ίδια…

Όλα, κουράστηκαν βαριά στην απουσία τους

Κι ότι αγαπώ, είναι δεμένο σε ταξίδια…

…Υπάρχουν και κάποια τραγούδια, που δεν έγιναν ποτέ πολύ γνωστά… Έως και καθόλου…

Δεν είχαν σπόνσορες, δεν διαφημίστηκαν, δεν μπήκαν σε play lists,  δεν έφτασαν ποτέ μέχρι τα «βραβεία  Αρίων»…  Θα ήθελα να ξεδιπλώσω μερικά από αυτά… έστω και σαν στίχο μονάχα…  Και αν η πρόταση του termite  εξακολουθήσει να ισχύει, να προσπαθήσω κάποια στιγμή να σας τα μεταφέρω ΚΑΙ με την μουσική τους…. 

Υπάρχουν και τα τραγούδια που τα ξέρουν όλοι…Εκεί απλώς θα αφεθώ να  παρασυρθώ…… 

Λοιπόν… πάμε… Ο κύριος Βασίλης Νικολαίδης, γνωστός από το φεστιβάλ της Κέρκυρας, το 1981 με το «Οδός Σανταρόζα»… Δεν θα ασχοληθώ με τα βιογραφικά. Αυτά, εύκολα τα βρίσκει κανείς στο Ιντερνετ. Θα μελαγχολήσω όμως ελαφρά, όταν σκεφτώ ότι πάρα πολλοί γνωρίζουν το τραγουδάκι «το αστείο», (γνωστό και ως «σαλάμι») του Βασίλη, ενώ λίγοι έχουν ακούσει το παρακάτω τραγούδι : 

 …«…Μαζεύει η πλατεία τους πρωινούς της πελάτες…

μαζεύει τον κόσμο που ξυπνάει νωρίς…

Μην σηκωθείς.Δεν αξίζει να δεις,

μόνο ναύτες, φαντάρους, κι εργάτες… 

Κι εγώ μαζί τους, πρωί θα ξυπνήσω.

Κι εγώ μαζί τους μπρος τις ράγες θα στηθώ.

Στου τραίνου πού ’ρχεται,τα τζάμια θα με δω…

 και μες το πλήθος, θα με αναγνωρίσω…. 

Κι εσύ, που νόμιζες,πως ήμουν κάποιος άλλος,

μην μπεις στον κόπο, το λοιπόν να σηκωθείς...

μόνο φαντάρους, και ναύτες για να δεις…

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ…

Κι άλλωστε,

 Εγώ είμαι πια μεγάλος….

Φτιάξε τα τραγούδια σε μια τυχαία σειρά… Πόσα να ‘ναι;  Όσα τραβάει η ψυχή σου… Κάτσε κι άκου, και ταξίδεψε μαζί τους….     

       Θα δεις ότι θα σε πάρουν, και θα σε βγάλουν όπου θέλουν εκείνα, ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΕΘΕΙΣ…

Από τη στιγμή που θα τους παραδοθείς, εκείνα είναι που θα αποφασίσουν πού θα σε οδηγήσουν… Αρκεί να είσαι ανοιχτός… Είναι κι αυτό , ξέρεις, Art of dying… το να παραδίνεσαι σε κάτι που αγαπάς, και να το αφήνεις να σε ταξιδεύει μαυλιστικά, ένας τρελός οδηγός που πηδάει στον  ουρανό μαζί σου… Να αποχαιρετάς και να καλοδέχεσαι ταυτόχρονα…

Σαν εφηβικό τζαμάρισμα για τα μάτια εκείνης που δεν γνωρίζεις ακόμα… να ιδρώνουν και να χτυπιούνται οι μουσικοί, να σολάρουν ανελέητα, να παραδίνονται στο μέγεθος μιας ασχημάτιστης αγάπης, στα πόδια μιας ανάγκης δίχως όνομα, σε ένα τυχαίο σύννεφο που όμως για εκείνους , ναι, έχει ταυτότητα…. Και όχι μόνο έχει ταυτότητα, αλλά σαν τρελός οδηγός και συνεπιβάτης, τους πάει πιο πέρα από τα μέρη που απεικονίζουν οι χάρτες….  

  Fisherman’s Blues… όλος  ο σεβασμός μου, ακέραιος και ανόθευτος, κατατέθηκε  στην μικρή κραυγή, στον λαρυγγισμό τής ρομαντικής αλητόφατσας που κραύγασε  ένα απλό, βραχνό  «ΟΥ»  …

Shape of my heart…. Your latest trick… Street spirit…. Whiter shade of pale…   Έφτιαξα κι εγώ την μικρή μου λίστα για να ακούσω απόψε. Κι ακούω τώρα ένα δειλό σαξόφωνο, να ανάβει σαν μικρός φακός σε πεδίο βολής.Και με πάει όπου θέλει , και δεν ξέρω αν θέλω να με ξαναφέρει… 

Εξ άλλου, τι απαίτηση μπορείς να έχεις από έναν τρελό οδηγό, που τόσες ζωές τώρα τον ακολουθείς χωρίς αντίσταση…   Και με μία προθυμία σχεδόν αυτοκτονική….μια βάναυση προθυμία… 

Αλήθεια, έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς, αν μπορεί ποτέ μια  απέραντη αγάπη για κάτι,  να κλείνει μέσα της τα σπόρια της καταστροφής της;;;; 

Μια ερώτηση έκανα… θα το ξανασυζητήσουμε… 

Προς το παρόν , παραγγέλνω ποτό, αν και ήμουν για να φύγω. Ο Νικολάκης έβαλε το « WHO  THE  FUCK  IS  ALICE”……..

... Ησουνα παιδί τζιμάνι στην πλατεία μιά φορά...

μέσα σ’όλα τα ωραία ,και στα κόλπα τα τρελλά…

 Με μιά ζόρικη παρέα ,όλο  φούμα και ιδέα ,   

 κι έτρεχε απ’το μπατζάκι η μαγκιά...

 Ηταν η επαναστασή σου, μα για την καταστασή σου, 

 κουβεντιάζαν όλοι,μεσ’το μαχαλά…

Κάθε βράδι, πολύ-πολύ αργά, περνάει από το στενό του σπιτιού μου ένας διάφανος ίσκιος… Τον έχω ονομάσει Midnight walker… Αν και περνάει πολύ αργότερα από τα μεσάνυχτα…κρατάει μια κιθάρα από καπνό, και τραγουδάει από σε μια γλώσσα ξεχασμένη…

 Κάποιο βράδι, έδωσα παραπάνω προσοχή… Μπόρεσα και κατάλαβα τι περίπου έλεγε…Ήταν τελικά φράσεις σχηματισμένες με λόγια παιδικά. Αφελείς και  απλοϊκές, και έξω από τους καιρούς που στροβιλίζονταν γύρω του…

 Τον λυπήθηκα…

-Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου…. Του είπα…Θα το χάσεις το παιχνίδι…

-Αν δεν χάσω, πώς θα κερδίσω; Τι είδους  Αγάπη είναι εκείνη που επιζητάς μόνο να κερδίζεις; Και σε ποια απώλεια έχεις καταδικάσει  τον άλλον, την ώρα που υψώνεις θριαμβικά το ΕΓΩ σου σαν τρόπαιο; 

 -Μα….

-Άκου με και μένα… Μπορεί να είμαι ένας ίσκιος στη νύχτα μονάχα, αλλά το τραγούδι μου κατάφερες και το άκουσες… Ενώ εσύ και όλοι σας  φέρεστε σαν ίσκιοι στο φως της μέρας… Δέκα χιλιάδες τρόποι να μην τσαλακωθεί το ΕΓΩ σας, δέκα χιλιάδες τρόποι να βγείτε νικητές και μόνο… Άσε με εμένα… Εγώ έτσι ξέρω να αγαπώ και να αγαπάω… Σαν παιδί… Κι ας νομίζεις πως είναι τόσο απλοϊκό και καταδικασμένο…Γύρνα σπίτι να σκεπαστείς τα «πρέπει» σου, κι άσε με εμένα να ταξιδεύω στα όνειρά μου… Και ας νομίζεις ότι η ζωή δεν έχει τίποτα να κάνει με όλα αυτά… Γράψε ένα γράμμα στον εαυτό σου, και εξήγησέ του… Αν καταδεχτεί να σου απαντήσει, θα καταλάβεις… 

 …Με λυπήθηκα… 

Εγώ, ποτέ δεν κατάφερα να νοιώσω την Αγάπη τόσο ανεπιτήδευτα απλή, τόσο έξω από τα παζάρια και τις αγορές… Έτσι με έμαθαν… και έτσι ένοιωθα ασφαλής. Έμαθα να βλέπω την καρδιά μου σαν ισολογισμό…Μου άρεσαν τα ρομαντικά άλλοθι, αλλά μόνο σαν άλλοθι…

  -Μάθε μου ένα τραγούδι σου, σε παρακαλώ…

-Θα σε κάψουν οι στίχοι…  Εξ’ άλλου, ξημερώνει… 

…Κι ύστερα προχώρησε προς την  γωνιά του δρόμου…Και ύστερα έφυγε κι αυτός…Στ΄ αλήθεια… 

 Υ.Γ.…Θυμάμαι ακόμα εκείνη την φράση…. Μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος  ήταν ο συγγραφέας…. Νομίζω γυναίκα ήταν… Ελληνίδα… Ο τίτλος μού είχε καρφωθεί  σφήνα στο μυαλό…. Ζήλεψα… Ο τίτλος του βιβλίου ήταν  «Κι  ύστερα έφυγες στ’ αλήθεια»….

 Αυτά είναι......

   Εκείνη η Άνοιξη , δεν ήρθε μόνη της….  Ήρθε μαζί με το καλοκαίρι, και θάμπωσε τη ματιά, πέρα από όσο εκείνη θα μπορούσε να αντέξει…  

 Όλα άνθισαν ταυτόχρονα…  Αιχμάλωτα τής εξαίσιας αλληλουχίας, τα μάτια παραδόθηκαν  χωρίς ενδοιασμό στην αγκαλιά τής μαγικής παραφοράς….  Χρώματα δένονταν με ήχους, άστρα χόρευαν σε πίστες ουράνιες…

 -Αυτό είναι ο έρωτας λοιπόν; … Έτσι νοιώθει κανείς;….

 …Ακόμα και οι σκέψεις, ξέφυγαν και πήγαν να ενωθούν με τους θεσπέσιους στροβίλους των μυστικών περασμάτων, που οδηγούν στα κρυφά δωμάτια της ψυχής….  …Στράτες φωτισμένες αναδύθηκαν, για να παρελάσουν λανθάνοντα όνειρα, όρκοι που δεν θα γίνονταν  ποτέ τσέρκουλα σε ανεύθυνα χέρια… Τα χείλη τρεμούλιασαν και έκλαψαν ανήμπορα, κάτω από μάτια που χαμογελούσαν…..   θίασοι υποσχέσεων που δεν εκπληρώθηκαν, ανέβασαν τις δικές τους μικρές παραστάσεις, με θαυμαστές εκστασιασμένους τα μικρά θαύματα που ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν πράξη…. 

 Η ψυχή, τράβηξε ανυπόμονα το σώμα προς τα πάνω… 

 -ΕΛΑ , ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΊΞΩ ΤΙ ΕΦΤΙΑΞΑ… 

…και εκεί ψηλά, σε ένα φόντο ιδεατό,  τα όνειρα με την πραγματικότητα γίνονταν μια πολύχρωμη πεταλούδα, με στιλπνά φτερά από μετάξι, με χρώματα ιριδίζοντα, με πέταγμα πιο ανάλαφρο κι από τη σκέψη, με προορισμό πέρα από  τη μέρα και τη νύχτα…  Οι μουσικές δυνάμωσαν, μαυλιστικές και ανελέητες…. Πήραν σχήμα και μορφή, και ζωγράφισαν τους ορίζοντές τους…..  Το σώμα και η ψυχή, χαμογέλασαν, και έπαιξαν σαν τα παιδιά με το  αεράκι που στεκόταν πιο πέρα… 

-ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΚΙ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ, είπε η καρδιά, μιλώντας για πρώτη φορά…. ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΕΦΤΙΑΞΑ...  

Βυθίστηκαν προς την θάλασσα…   Το ακρογιάλι ήταν βγαλμένο από κάποιο καρτ-ποστάλ…Χιλιάδες μικρές χρυσίζουσες αντανακλάσεις, έστελναν τα στερνοπαίδια τους να φιλήσουν την άμμο… Έπειτα, ξανάφευγαν  να βρουν τις δικές τους παρέες…  οι γλάροι μικρές αναποφάσιστες πινελιές… Ένας αστερίας στα ρηχά, σκεφτικός κι αναποφάσιστος…τα χρώματα κάτι παραπάνω από χρώματα. Ο ουρανός, κάτι παραπάνω από ουρανός. Τα λόγια, κάτι παραπάνω από λόγια….     

  …. Η ψυχή η καρδιά και το σώμα, ξέσπασαν σε χαρούμενες φωνές και γέλια…. -Εδώ. Εδώ να μείνουμε….Να περιμένουμε το βράδι, και την Ανατολή, και τον χρόνο να έρθει να μας φέρει τα δώρα του….

 Βάδισαν αγκαλιά, στην άμμο, και ζωγράφισαν ένα παγκάκι στην άκρη της θάλασσας… Κάθισαν πάνω του να ξεκουραστούν…..  Ένα παγκάκι στην αμμουδιά, μικρό και ύστατο καταφύγιο  μπροστά στην απεραντοσύνη του Γαλάζιου, κι ο ουρανός ένα σεντόνι με κρέπια κρυστάλλινα, και δρόσους και γιορντάνια….  

 Έμειναν πολύ καιρό εκεί…σαν μικρά παιδιά που παραδόθηκαν σε κάποια απροσδόκητη ευτυχία… 

 Έπειτα, ήρθε ο χρόνος….Μα…. Δεν έφερε δώρα.Πήρε τα χρώματα, και τα έκρυψε σε ένα μίζερο δισάκι.Έστειλε τα άστρα σε άλλους ουρανούς, σκέπασε τα αρώματα με λάσπη, έκανε τις μουσικές βουβή αγωνία….  Τα πάντα ερήμωσαν, κι απομείναν στείρα κι ορφανά… 

 …Από το πλάι, ξεπρόβαλλε διστακτικά ο μικρός οικοδεσπότης αυτής της άδοξης γιορτής…   

Το χαμόγελο, κοίταξε με συντριβή το τοπίο… Όλα, έμοιαζαν ξένα και αλλοτινά, έρμαια αδιάφορων καιρών …

 Και βάδισε ντροπαλό και κουρασμένο προς την ζοφερή θάλασσα.

  Ο ίσκιος τού ήλιου προσπάθησε να του φωτίσει, μα δεν τα κατάφερε…Ένας μίζερος και παραιτημένος αέρας, του χάιδεψε για λίγο τα μαλλιά.Το παγκάκι στην ακροθαλασσιά ήταν ακόμα εκεί, άδειο, χαρακωμένο  και σαθρό…

 Έπειτα,   προχώρησε προς τη θάλασσα.

Έπειτα,   πέταξε το τελευταίο λουλούδι από τα μαλλιά του.

Έπειτα, βυθίστηκε στο τίποτα.

  Κι έπειτα τίποτα.

Η πόλη γεννάει σιωπές… εκατομμύρια σιωπές…

Οι σιωπές περιφέρονται σε δρόμους με ελάχιστο φωτισμό…

Χορεύουν τραγικά βαλσάκια με περαστικούς ίσκιους…

Ενας ίσκιος ακόμα...

«Περπατώ- περπατώ μεσ’ στην πόλη, όταν η πόλη δεν είναι εδώ»... παιδικό τραγουδάκι, αλλά χωρίς λύκο. Δεν έχουμε ανάγκη τους λύκους πιά.

Ενας ίσκιος ακόμα... Φεύγει, και πάει, κι ακόμα πάει, και πίσω δεν κοιτάζει... και δεν αφήνει βότσαλα... σημάδια πιά δεν βάζει...

Η πόλη γεννάει σιωπές... ανεβαίνουν και στροβιλίζονται σε ένα εξώκοσμο καρουζέλ... τα πάντα είναι γιορτινά και φωτισμένα... Οι καιροί πετούν πολύχρωμα κομφετί, οι επιγραφές απο Νέον φωτίζουν το τοπίο, αλλά....

Αλλά κάποιος έχει κλείσει την φωνή. Ολα είναι σιωπηρά.Δεν ακούγεται τίποτα.Το καρουζέλ περιστρέφεται, και οι σιωπές που ντύθηκαν παιδάκια, παρελαύνουν τώρα στροβιλιζόμενες ,γερασμένες, ανέκφραστες σαν αμήχανα αγάλματα.Και δεν ακούγεται πιά τίποτα.

Ψάχνεις να βρεις το κουμπί που θα ανοίξει την φωνή, αλλα δεν θα το βρείς...

Η πόλη γεννάει σιωπές.Και ίσκιους. Και χαμένες μικρές ευκαιρίες προς την αιωνιότητα. Κλειδωμένες πόρτες που θα μπορούσαν να οδηγούν σε γιορτινές σάλες με φίλους και φώτα και μουσικές , και γέλια και χορούς, πόρτες που βγάζουν σε εκδοχές ζωής που δεν είδες και δεν έζησες.

Εκεί θα μπορούσες να χορέψεις με τον δεύτερο εαυτό σου, που δεν θα είναι πιά το είδωλό σου στον καθρέφτη, αλλα το ταίρι που έβλεπες πάντα στα όνειρά σου, απο μικρό παιδί, και που μεταμφιεζόταν και άλλαζε μορφές, για να το αναγνωρίσεις ακριβώς ένα δευτερόλεπτο πριν ξυπνήσεις...

Και καθώς τα φώτα σβήνουν ένα-ένα, και οι φωτεινές επιγραφές γίνονται σκοτεινά παράθυρα, ακόμα και οι ίσκιοι αποσύρονται για να ξεκουραστούν στον δικό τους εξώκοσμο. Τα πάντα γίνονται σκοτάδι, τα πάντα είναι άδεια, και μόνο το αιθερικό καρουζέλ συνεχίζει να στριφογυρνά, κουβαλώντας πάνω του τις σιωπές που γεννά η πόλη.

Ανέκφραστες, βουβές, τυφλές, αδιάφορες.

Σαν σπασμένο παιδικό παιχνίδι, χαμένο εδώ και χρόνια.

Σαν σκίτσο σε πεταμένο τετράδιο.

Σαν λάθος μαχαιριά...

-Η πόλη γεννάει σιωπές, και οι ίσκιοι σου τις θρέφουν...

Η χθεσινή κουβέντα στο μπαράκι,αφορούσε ανέμους και ύδατα- μέχρις ενός σημείου τουλάχιστον..… Είπαμε κάτι μαλακιούλες, όχι ιδιαίτερα σεμνές (το παραδέχομαι, και ας με σταυρώσει ο αναμάρτητος...) και το δηλώνω, με κάποια ελαφρά συστολή (ντροπίτσες, δηλαδή), και συμπληρώνω οτι δεν ήμουν εγώ που ξεκίνησα την κουβέντα...(θα παρακαλούσα να εκτιμηθεί δεόντως η σεμνή στάση μου πάνω στο θέμα...)

Ας γίνω πιό σαφής...

...Μπουκάρισε στο μπαράκι πολύ πεσμένος, πολύ εντονα προβληματισμένος, και αξιοσημείωτα μελιτζανής...

...Καθόταν απόμακρος και ίσα με 800 οκάδες βαρύς, έπινε μπύρα, και ξεφυσούσε σαν φυσητήρας που εξώκειλε στα ρηχά, κάπου στην Αίγινα....

Το βλέμμα του, έβγαζε εκείνη την απόκοσμη αίσθηση, που δείχνει ή οτι έχεις δει πράγματα πέρα απο αυτήν την πραγματικότητα και πέρα απο αυτόν τον ουρανό, ή οτι ο αστιγματισμός σου είναι εξαιρετικά προχωρημένος....

(φωτο άνω).

Τα λόγια του ήταν έτσι κι αλλοιώς συγκεχυμένα, και χειροτέρεψαν μόλις ήρθαν τα πατατάκια....

-χχμμφτφμμμχχ.... (σκράντς)...

-γρμφτμφ!!!! (σκρούντς)...

-Μπουρπ !!!! (μικρό ρέψιμο)...

-Μπορείς να μου πεις, τι έχεις και κάνεις σαν χύτρα ταχύτητος;

-Πήγαμε για ένα ποτό με τα παιδιά...

-Ε, καλά, δεν είναι και κακό, μην κάνεις έτσι....

-Δεν εννοούσα αυτό, γαμώ την ομορφιά μου.... αλλού είναι το θέμα...

-Για λέγε, τώρα αρχίζω και ζεσταίνομαι...

-Και ξαφνικά ήρθε το κέρασμα...

-Ούτε αυτό είναι κακό... ποιός σας κέρασε;

-Δεν κατάλαβες. Είμασταν τρία άτομα, και ήρθε μόνο ένα σφηνάκι κέρασμα, κι αυτό ήταν για μένα... Πάνω στον δίσκο, ήταν το σφηνάκι, και ένα χαρτάκι με ένα τηλέφωνο γραμμένο πάνω, και την φράση « τηλεφώνησέ μου, ΤΩΡΑ»...

-Μεγάλε, ζωγράφισες!!!! Για λέγε....

-Αμ δεν ζωγράφισα.... Ρώτησα με νόημα την σερβιτόρα απο πού ήταν το κέρασμα, και αυτή μου έδειξε με νόημα την πίσω μου παρέα...

-Για συνέχισε... μια χαρά σε βλέπω....

-Υπέθεσα το καλύτερο, όπως καταλαβαίνεις.Εστρωσα με τρόπο το μαλλί, άναψα τσιγάρο με πολύ σέρτικες κινήσεις,πήρα μια στάση πολύ άνετου άντρα, φόρεσα ένα μυστηριώδες βλέμα, και έκανα την κίνησή μου...

- Μεγάλε, χτύπησες σαν την κόμπρα, έ ;

-Γύρισα με τρόπο... και είδα... 

-Τί είδες, τέλος πάντων;

-Είδα πέντε μαντράχαλους...

-Αμάν!!!!

-Αμάν δεν λες τίποτα! Πανικοβλήθηκα! Οι τέσσερεις μου χαμογελούσαν με νόημα, και ο πέμπτος μου έκανε ντροπίτσες... πρέπει να έδειχνα πολύ φρικαρισμένος, γιατί ο ένας μού χαμογέλασε, μου έδειξε προς τον «ντροπαλούλη», και μου έκανε νόημα να πάρω τηλέφωνο...

-Μεγάλη ήττα !

-Τεράστια! Τσαλακώθηκα, μιλάμε. Μου ξεκόλλησε η θήκη.Μου κόπηκε το γάλα. Κάτι ρέγγες που έτυχε να περνάνε, με κλαίγανε όλες μαζί...

-Και τί έκανες; πήρες;

- Πώς, φυσικά και πήρα. Τον πούλο, εννοείται. Την έκανα διακριτικά, οτι και καλά πάω έξω για τσιγάρα, και χάθηκα στα στενά. Ούτε το ποτό μου δεν πλήρωσα.Και ήρθα κατευθείαν εδώ, να ηρεμήσω... –ΛΙΓΑ ΠΑΤΑΤΑΚΙΑ ΑΚΟΜΑ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ...- να ηρεμήσω, λοιπόν, σού΄λεγα, να πιούμε και καμμια μπυμππρ ( Γκούχ)- μπρυυραμρρουπρ-(Γκαχ)

-Τι έπαθες ρε φίλε;

...............................

................................

-Νάτος, καλέ, δεν σου είπα θα τον βρίσκαμε; Σταμάτα πιά να στεναχωριέσαι... ορίστε που τον ανακαλύψαμε....

-αχ, ναι ,... αχ, εδώ είναι......

...Πέντε περίεργοι τύποι μπουκάρισαν στο μπαράκι, κοιτώντας καρφωτά προς το τραπεζάκι μας.

-Γκαχ!!!!! -Γκούχ!!!!! –Γκροάγκλλλ!!!!

-ΕΝΑ ΝΕΡΟ ,ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ !!! -ΕΝΑ ΝΕΡΟ!!!

....................................................................

....................................................................

...Εφυγα απο εξαιρετικά βιαστικός έως και πανικόβλητος, και τον άφησα να αντιμετωπίσει το πεπρωμένο σαν άντρας. Και γιατί έτσι έπρεπε, αλλα και γιατί πρόλαβα να εντοπίσω μια σπίθα ενδιαφέροντος απο άλλο μέλος τής εκλεκτής παρέας, που κατευθυνόταν σαν φλεγόμενη λεπίδα εκκολαπτόμενου πάθους προς εναν απο τους δυό μας, που δεν ήταν ο άλλος ,αλλα ήταν εκείνος που άμα λάχει δεν χρειάζεται πια άλλη επιβεβαίωση....

Δεν έχω μάθει ακόμα τις εξελίξεις τής πολλά υποσχόμενης εκείνης βραδιάς.Απλά ελπίζω το καλύτερο για τον φίλο μου, του οποίου την φωτογραφία κατά την αρχική είσοδό του στο μπαράκι (οταν φύσαγε και ξεφύσαγε), παραθέτω πιό πάνω, χωρίς φυσικά να αναφέρω ποιός είναι, σεβόμενος την ανωνυμία του, αφού είναι πασίγνωστο οτι είμαι κάθετος σε αυτά τα θέματα........

…Πέρα απο τους όρκους που τόσο χαλαρά παραδίνονται στο αεράκι τής καθημερινότητας,

Πέρα απο τις κατά συνθήκη σιωπές,

Πίσω απο τις χαμογελαστές φωτογραφίες που εκπνέουν επώδυνα, μέσα σε αλμπουμ που ποτέ δεν θα ανοίξεις,

Πίσω απο τον καθρέφτη που διάλεξες να εγκλωβίσεις ότι είχες μα δεν ήσουν,

Κάτω απο ένα κύμα που δεν δέχτηκες ποτέ οτι μπορεί να κρύβει στο ύστατο και τελικό εντός του έναν βυθό με κοχύλια, και κοράλια, και άστρα που ξεστράτισαν,

Πάνω σε έναν πίνακα, γραμμένον με μια μισοτελειωμένη κιμωλία που ήξερε μία λέξη μονάχα,

Πίσω απο καιρούς και εκλέκτορες , και παζάρια και αγορές, και ρήτορες και αργυραμοιβούς,

Πέρα κι απο την απόλυτη ανάγκη να μπορείς να επιπλέεις στα νερά τής αυταρέσκειάς σου,

Κάτω απο την σιωπή των λέξεων που δεν λένε τίποτα άλλο πέρα απο σένα,

….υπάρχει ένας μικρός κόσμος, που τα μάτια δεν μπορουν να δουν. Η αφή θα σε προδώσει,τα αυτιά δεν θα ακούσουν,και ούτε θα περάσει ποτέ κανείς να σου πει το μυστικό….

Τα χείλη δεν λένε…

…υπάρχει ένας κόσμος μικρός, γεμάτος αμέτρητους πλανήτες για μικρούς πρίγκηπες, γεμάτος συνεφάκια ζαχαρωτά και καλημέρες απο φράουλα, ένας κόσμος μικρός, γεμάτος με σιρόπι δειλινού, οπου πλανόδιοι τραγουδούν αιώνες τώρα για τα χνάρια που άφησες στην άμμο κάποιο βράδι με δυό φεγγάρια, ένας κόσμος που περικλείει έναν κήπο νοτισμένο απο μια πρώιμη βροχή, ένας μικρόκοσμος κλεισμένος σε μια μικρή στάλα, που στάθηκε στα μαλλιά σου την στιγμή που πέρασες κάτω απο την μανταρινιά...

Πίσω και πάνω και πέρα απο τον ανελέητο ρυθμό τού ρολογιού που επέλεξες να είσαι, υπάρχει πάντα ένας μικρός θεός, που επιμένει ακόμα να φυτεύει τριανταφυλλιές στα όνειρά , και να πασπαλίζει με χρυσόσκονη λόγια που δεν θά’ πρεπε να έχουν ειπωθεί...

Ενας μικρός θεός, με έναν μοναχά πιστό, χωρίς εκκλησίες και ιερά και τιμητικά αγήματα..... Μόνο με ένα μήλο καραμέλα, μια ξύλινη σβούρα, πέντε στίχους για να δείξει σαν διαβατήριο στην οριστική πύλη, και έναν μαγικό καθρέφτη που δείχνει έναν χωμάτινο δρόμο...

Πέρα και πίσω απο τις μικρές αφορμές, λίγο πιο πέρα απο εκεί που η σκιά σου σκάβει λαγούμια να δραπετεύσει απο σένα, πάντα θα χάσκει η ανοιχτή πόρτα που δεν τόλμησες να μπεις.....

Πέρα και πάνω απο τα σβυσμένα κεριά που θα πληθαίνουν, πάντα θα υπάρχει ένας παλιομοδίτης ουρανός, που θα ποτίζει με ρόδινη άχνη την έρημο που γέννησες ...

Σιωπή....

Κι άλλη σιωπή...

κι άλλη σιωπή...

..........................

-αχ... εαυτέ μου, ως πότε θα μιλάς σε τυφλά αυτιά;

-Εσύ φταίς... εσύ με έκανες έτσι...και πάψε να μου μιλάς με αυτές τις ποιητικές σου μπούρδες. Και αν μή τι άλλο, σε ποιόν απευθύνεσαι τόση ώρα;

-Απλά προσπαθούσα να σε αντικαταστήσω. Μην μου θυμώνεις, αλλα είσαι πολύ βαρύς για να σε κουβαλάω, και ήθελα να σε μοιραστώ...

-Μα ετσι, θα με διαιρούσες...

-Είναι καλύτερο απο το να με αφαιρείς εσύ... Νομίζω, δηλαδή...

-Δεν είναι έτσι....

-Δεν κατάλαβα... απο πότε οι εαυτοί μας έχουν και διαφορετική άποψη;

-Απο τότε που οι απόψεις έχασαν τον εαυτό τους... Αντε κοιμήσου τώρα...

...Τράβηξαν ο καθένας για το κρεβάτι του... Ο εαυτός ξάπλωσε μέσα σε μια φιλντισένια κασετίνα με μαργαριταρένιους επιλογους, και ο ιδιοκτήτης του μέσα σε ένα παλιό συρτάρι, γεμάτο με στιχάκια που δεν θα διάβαζε ποτέ κανείς....

Στιχάκι χειμωνιάτικο.... Γράφτηκε πριν 10 χρόνια περίπου...

Τα σύννεφα που κοίταζα, παγώνουν

εδώ και ώρα, στις υδρορροές.

Σαν τη σταγόνα, πάγωσα μαζί τους

στις σκοταγωγημένες σου στοές...

και ψάχνω στα τυφλά να βρω τον δρόμο

μήπως και δω στο βάθος κάποιο φως...

Οι μέρες τού χειμώνα που περνάει,

Μου λένε «φύγε», μα δεν λένε πώς....

Παγιδευμένος στον Λαβύρινθό σου

Κι ο Δαίδαλος δεν μένει πιά εδώ....

Μόνο ο Μινώταυρος εγωισμός σου,

που ψάχνει να με βρεί και να τον βρώ....

Μπορεί, σε μια πορτίτσα τού μυαλού μου

που δέν την έκλεισες τόσο γερά,

να περιμένει ακόμα ο εαυτός μου,

κι ένα ζευγάρι κέρινα φτερά.....

…Δεν ξέρω…   έρχονται πάλι…

Έρχονται, και με μελαγχολούν, και με κάνουν να νοιώθω ξεκομμένος…

            Δεν τις αντέχω τις γιορτές… από μικρό παιδί, ένοιωθα πάντα μια παράξενη

πικρή γεύση  όταν έβλεπα τα φωτάκια να γιορτάζουν μόνα τους…

            Έχω δει τα λαμπιόνια να κάνουν έρωτα με τις πολύχρωμες μπάλες   των

Χριστουγεννιάτικων δέντρων , στην άδεια κεντρική λεωφόρο, τρεις η ώρα την νύχτα… οι  ταμπέλες από Νέον  παραληρούσαν μόνες τους, στην κοσμάρα τους, διαφημίζοντας ένα τεράστιο τίποτα, ενώ οι κούκλες στις βιτρίνες χειροκροτούσαν

με άψογες μαριονετίστικες  κινήσεις….

            Με πάγωσε η εικόνα… με στοίχειωσε…

Δεν γουστάρω να μου λένε πότε πρέπει να νοιώθω χαρούμενος…

Δεν γουστάρω καθόλου – ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ- να γιορτάζω εθιμοτυπικά.

Είναι τουλάχιστον θάψιμο για μένα, να μου λέει κάποιος πότε πρέπει να γιορτάζω για κάτι…  Άσε πια,  που όλη αυτή η δήθεν εορταστική ατμόσφαιρα μπάζει από δέκα πάντες… Μόνο για τα παιδιά το δέχομαι, επειδή το πιστεύω βαθειά μου, ότι τα βοηθά να συντηρήσουν εκείνη την πρωτογενή μαγεία που όλοι κάποτε είχαν, αλλά αναγκάστηκαν να απεμπολήσουν, για να γίνουν αποδεκτοί…

            Σε μια πόλη μοναχικών θανάτων, είναι τουλάχιστον αστείο να μου μιλάς

για γιορτές… θέλεις να εθελοτυφλώ… με θες τυφλό…

            Δεν ξέρω γιατί έχω αυτό το συναίσθημα …

Ξέρω όμως από πρώτο χέρι, ότι μπορώ να γιορτάζω όποτε είμαι και νοιώθω όμορφα…και ότι ΔΕΝ είναι ημερολογιακή η ευτυχία…IT’S JUST ANOTHER DAY…

            Βλέπω τις ημέρες να παίζουν μπιλιάρδο πάνω σε ανυποψίαστες  τσόχες,

που στον μικρόκοσμο του καθενός, γράφουν επάνω το όνομά του…

            Βρίσκω τις δικές μου γιορτές, μέσα στα μάτια του φίλου, στο χαμόγελο της αγαπημένης, στο δικαίωμα τού να έχω τις δικές μου  επιλογές…

            Πώς το είχε πει ;  A, ναι… το θυμήθηκα…

            «Ξεκινήστε την επανάσταση χωρίς εμένα»…

            Δεν θα το διαβάσει, όμως θα ήθελα να αφιερώσω έναν παλιό στίχο,

σε έναν φίλο που τον αφορά…

            «Πίσω από μια πόρτα κλειδωμένη,

             είναι ένα δωμάτιο γιορτινό…

             Με χρυσά μπαλόνια,

             με πολύχρωμα λαμπιόνια,

             με όλα εκείνα, που ποτέ δεν θα σου πω…

             Λάμπουν τα μπαλόνια,

             τα πολύχρωμα λαμπιόνια,

             μα κανείς,

             κανείς δεν μένει πια εδώ…

             μην φοβάσαι….

                 Μην φοβάσαι….»

...  Πάνε τόσα και τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε... σχεδόν απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Και δεν τα κατάφερνα ποτέ ,σχεδόν, να σας πω για τόσα και τόσα δικά σας μικρά "πρέπει" και "θέλω", που αποτύπωνα βαθειά μου... Το αντριλίκι, αλλα και τα λάθη σας...  τις αρετές και τα κουσούρια σας... την αγάπη σας, αλλα και την απαρέσκειά σας, όταν δεν πλησίαζα σε πρότυπα που θεωρούσατε βασικά...

   ...και μεγάλωνα... μεγάλωνα...                                                                         

   Δεν συμφωνούσα πάντα μαζί σας, ξέρετε...  απο κάποιο σημείο και μετά, σας υπερκέρασα, μάλιστα... μάλλον αυτό να ήταν και το φυσιολογικό, μιάς και πάντα πρέπει να ξεπερνάμε τα παλιά όρια, και να προσπαθούμε για κάτι το καλύτερο...

    Σας καταλόγισα αφέλειες και λάθη... Ποτέ,μα ποτέ εσκεμμένα, όμως υπαρκτά... Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να σας κατηγορήσω για τα δικά μου λάθη, και τις ανεπάρκειές μου... Θα ήταν σαν να σας είχα προδώσει... Κράτησα μόνο την απλοική σας αφοσίωση... την χωρίς όρια αγάπη σας, τον  αγώνα που δώσατε, χωρίς όρους και επιτηδεύσεις... έτσι απλά, όπως με αγαπήσατε και σεις... και όσο ο κλοιός σφίγγει       γύρω σας, τόσο με πιάνει ένα παράπονο, και ένα άχτι με τον ίδιο μου τον εαυτό...          γιατί όταν ήρθε μοιραία ο καιρός που σας άφησα πίσω μου, κουβαλώντας σας μέσα μου, δεν έκατσα να σας αντιμετωπίσω όπως βαθειά θα επιθυμούσατε,κύριε Τάκη...και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που μου έχω κοστίσει τόσο ακριβά...

    Ησασταν πάντα ολιγαρκής... οι μικρές σας χαρές, ποτέ δεν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν δάφνες ποιότητας... κουβαλούσατε όμως πάντοτε βαθειά σας, ένα κύτταρο αγνότητας, που φώτιζε τις φτωχικές σας νύχτες... Αυτό τουλάχιστον, μου το μεταλαμπαδεύσατε, και αυτό ακριβώς είναι που πληρώνω τόσα χρόνια, όπως το πληρώσατε και εσείς, κύριε Τάκη...

     Ζήσατε μια ζωή μίζερη και στερημένη, τόσα μπορέσατε, τόσα κάνατε, κάποιοι σας θεώρησαν ανεπαρκή, κάποιοι -ακόμα και δίπλα σας- σας θεωρούν ακόμα, ποτέ όμως δεν έσβησε απο την ματιά σας μια περηφάνια, που δεν σας άφησε να ενταχτείτε, αλλα και δεν σας άφησε να γίνετε ανθρωπάκι...

   Δεν ξέρω καν , γιατι σας τα γράφω αυτά, Κύριε Τάκη...

Ετσι κι αλλοιώς, δεν πρόκειται να τα διαβάσετε ποτέ... Ισως τα γράφω για να βγούν απο μέσα μου...    Αυτό το καταραμένο πράγμα , που γλύστρισε ύπουλα μέσα σας, δεν θα σας άφηνε να καταλάβετε, ακόμα και αν σας τα έλεγα πρόσωπο με πρόσωπο... Εγώ, δεν μπορώ να το βλέπω να σας εκφυλίζει τόσο πρόστυχα, τόσο αργά και σταθερά... Ομως δεν μπορώ να κάνω και τίποτα... Μόνο να νοιώθω οτι έχετε μετατραπεί σε έναν κόμπο στον λαιμό μου... και μοιάζει να σας αποχαιρετώ, σαν να προετοιμάζομαι για να αντιμετωπίσω έναν άγνωστο στην θέση σας, απο την στιγμή που θα έχετε πιά αποκλειστεί εντελώς μέσα στον ζόφο και τα σκοτάδια του μυαλού σας... και τότε θα είναι πιά πολύ αργά, ακόμη και για να σας πω το απλούστερο των πραγμάτων...  Δεν ξέρω ποιά ακριβώς θα είναι η κατάλληλη, τελευταία στιγμή που θα μπορείτε να είστε ακόμα ο εαυτός σας, ομως θα προσπαθήσω να την καταλάβω, και θα προσπαθήσω να ψελλίσω απο μέσα μου αυτό που θα ήθελα να δω οτι κατανοήσατε, σαν ύστατη αναλαμπή πριν αποσυρθείτε βαθειά μέσα σας, κλειδώσετε τις πόρτες, και γκρεμίσετε τις γέφυρες...

                 "Καληνύχτα, Κύριε Τάκη"....